نقش فرهنگ‌پذيري در تغييرات تكنيك، ‌ساختار و كارگان نرمه‌ناي در دوره‌ معاصر

نرمه ناي سازي بادي و يكي از سازهاي اصلي ملوديك در موسيقي استان كردستان و منطقه مُكريان است كه در حدود پنجاه سال اخير رواج بيشتري در اين مناطق داشته است. اين ساز بيشتر در موقعيت هاي شاديانه براي اجراي گوراني به كار گرفته مي شد. تبادلات فرهنگ موسيقايي اين مناطق با ساير مناطق كردنشين و حوزه هاي موسيقي ايراني ـ عربي ـ تركي منجر به گسترش كارگان و پيدايش بسترهاي اجرايي جديد مانند سالن كنسرت و ضبط هاي استوديويي شده است. بر همين اساس بعضي از نوازندگان نرمه ناي براي انطباق با تحولات جديد، تغييراتي در تكنيك هاي نوازندگي و ساختار اين ساز به وجود آورده اند. مقاله حاضر با استفاده از بنيادهاي نظري موجود در زمينه فرهنگ پذيري موسيقي و تأثير آن در تغييرات يك ساز، علت و نحوه تغييرات ساز نرمه ناي در موسيقي استان كردستان را مورد بررسي قرار داده است. ارزيابي ها نشان مي دهد كه در اثر تبادلات فرهنگي صورت گرفته ازجمله ورود سازهاي جديد به اين منطقه، اجراي قطعات كُردي به صورت اركسترال در سالن هاي كنسرت و لزوم همنوازي نرمه ناي با سازهاي ديگر در موقعيت هاي جديد اجرايي، تغييراتي در كاربرد نرمه ناي به وجود آمده است. روند اين تغييرات به گونه اي بوده كه امكان حضور اين ساز در موقعيت هاي اجرايي بيشتري فراهم شده است. اين تحقيق به روش كيفي و بر اساس تحقيقات ميداني و مصاحبه هاي عميق نگاشته شده است.