نظريه هاي شهرهوشمند

از پيامدها و مشكلات پراكنش افقي بي رويه شهر مي توان به از بين رفتن اجتماعات محلي جدايي گزيني اجتماعي، افزايش هزينه زير ساخت ها و خدمات شهري افزايش طول و فاصله سفرهاي شهري افزايش مصرف انرژي، هزينه بالاي اجراي سيستم حمل و نقل عمومي افزايش مصرف انرژي هزينه ي بالاي اجراي بيستم حمل و نقل عمومي، افزايش مصرف بنزين وابستگي بيشتر به استفاده از اتومبيل هاي شخصي در سفرهاي شهري تغيير كاربري زمين هاي مرغوب كشاورزي و باغات اطراف شهر، آلودگي هوا، تخريب و آلودگي منابع آب و... اشاره كرد كه همه اين محدوديت ها و مشكلات، موانعي در برابر دستيايي شهر به توسعه پايدار شهري مي باشد. شهر هوشمند به شهري گفته مي شود كه داراي مؤلفه هاي هوشمند شامل اقتصاد هوشمند، ترابري هوشمند، محيط زيست هوشمند، شهروندان هوشمند، سبك زندگي هوشمند و مديريت اداري هوشمند است. در ايران نيز طبق آخرين تصميمات اتخاذ شده در وزارت كشور هوشمندسازي حداقل پنج شهر اروميه، اصفهان، تبريز، مشهد و تهران هدف گذاري شده است. آنچه يك شهر را به سمت هوشمندي پيش مي برد، صرفاً استفاده از ابزار الكترونيك و سيستم ارتباطاتي آن شهر نيست بلكه نحوه برنامه ريزي و استفاده از اين ابزار در جهت ارتقاي سطح كيفي زندگي شهروندان يك شهر است. هدف شهر هوشمند افزايش كيفيت زندگي شهري با رويكرد توسعه پايدار است. در اين تحقيق سعي مي شود به نظريه رشد هوشمند شهري تعاريف و اصول آن معايب و مزاياي آن، تفاوت هاي آن با اسپرال شهري و انتقادهاي وارده به رشد هوشمند شهري به صورت جامع پرداخته شود و در انتها، برخي از سياست هاي كاربردي اين نظريه آورده شود و مثالي در اين زمينه معرفي شود. روش تحقيق در اين مقاله توصيفي تحليلي بوده است و از نوع كاربردي است و روش جمع آوري اطلاعات اسنادي كتابخانه اي است. نتايج اين پژوهش نشان مي دهد كه از مقايسه شاخص هاي رشد هوشمند و اسپرال شهري با توسعه پايدار مشخص شد كه اصول رشد هوشمند در مقايسه با پراكندگي شهري در جهت دستيابي به شهر پايدار منطقي تر مي باشد.