سنجش ضريب كارايي تجاري‌سازي در پارك‌هاي علم و فناوري ايران با توجه به ظرفيت صنعتي و نوآوري منطقه‌اي

اين مطالعه با استفاده از رويكرد تحليل پوششي داده‌‌هاي بوت‌‌استرپ نهاده‌محور با استفاده از الگوريتم LSW، به تخمين مقادير كارايي تورش اصلاح‌شده كارايي فني، مديريتي و مقياس مراكز فناوري با تأكيد بر پارك‌هاي علم و فناوري در ايران پرداخته است. پرسش محوري اين مقاله آن است كه ظرفيت صنعتي و ظرفيت نوآوري منطقه‌اي در هر استان چگونه بوده و ماتريس ارتباط بين ضريب تجاري‌سازي و ضريب صنعتي و نوآوري هر منطقه به چه صورت است. نتايج به‌دست‌آمده از اين مطالعه حاكي از آن است كه نمرۀ ابَركارايي در مراكز فناوري كشور (بازده متغيير نسبت به مقياس) 2/97، نمرۀ كارايي 0/94 و نمرۀ كارايي با استفاده از روش بوت‌استرپ، 0/85 است. همچنين يافته‌هاي تحقيق نشان‌‌دهندۀ آن است كه مهم‌ترين عامل در ارتقاي كارايي فني پارك‌هاي علم و فناوري كشور، ارتقاي كارآمدي مديريتي است. براساس يافته‌هاي تحقيق، تنها 5 پارك از ميان 15 پارك علم و فناوري با كارايي تجاري‌سازي بالا داراي نوآوري بالا هستند كه سه مورد از آن‌ها در مناطق صنعتي و دو مورد ديگر در مناطق نيمه‌صنعتي مستقر هستند. ازجمله دلايل موفقيت آن‌ها، مي‌توان به وجود صنايع پيشران، وجود ارتباط مؤثر دانشگاه و مؤسسات پژوهشي با صنعت، شبكه‌بندي مرتبط با نوآوري و مواردي از اين قبيل اشاره كرد. از سوي ديگر با نگاهي به 4 منطقۀ غيرنوآور كه كارايي تجاري كمتري دارند، مشخص مي‌شود كه آن‌ها در مناطق نيمه‌صنعتي و ضعيف مستقر هستند و ازجمله مهم‌ترين موانع نوآوري آن‌ها، مي توان به عدم خوشه‌بندي‌هاي دانشي، تأكيد بر مهارت‌هاي نظري مطلق، عدم‌هماهنگي لازم ميان سازمان‌هاي تخصصي و عدم تأكيد بر نوآوري اشاره كرد.