تحليل سياست‌هاي ماندگاري پزشكان در مناطق محروم جمهوري اسلامي ايران

مقدمه: ﺗﻤﺮﻛﺰ ﭘﺰﺷﻜﺎن در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺷﻬﺮي و ﻛﻤﺒﻮد ﭘﺰﺷﻚ ﻣﺘﺨﺼﺺ در ﻣﻨﺎﻃﻖ محروم ﻳﻚ چالش جهاني است. اﺗﺨﺎذ ﺳﻴﺎﺳﺖﻫﺎي ﻣﺸﺨﺺ، ‏ﻋﻠﻤﻲ و ﻣﺒﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﺷﻮاﻫﺪ در راﺳﺘﺎي اﻓﺰاﻳﺶ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺑﺨﺶ ﺳﻼﻣﺖ و ﻛﺎﻫﺶ ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮي در ﺗﻮزﻳﻊ و ﺗﺨﺼﻴﺺ اﻳﻦ ﻣﻨﺎﺑﻊ در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﺨﺘﻠف ﻛﺸﻮر ‏ﺿﺮوري است. وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشكي به عنوان مهمترين متولي برنامه ريزي و سياست گذاري در زمينه توزيع نيروي ‏انساني متخصص در ايران، سياست هايي را طراحي نموده است. اين تحقيق با هدف تحليل سياست هاي تشويقي ماندگاري پزشكان در ‏مناطق محروم كشور انجام گرديد.روش‌ها: اين مطالعه، بصورت كيفي و گذشته نگر در قالب تحليل سياست گذاري با استفاده از چارچوب ‏مفهومي مثلث سياست گذاري والت و گيلسون انجام گرديد. براي تحليل سياست ها از روش هاي مختلفي ازجمله مرور متون و بررسي ‏اسناد و مدارك استفاده شد.يافته ها: يافته هاي مطالعه براساس زمينه يا بافت سياست، محتواي سياست، فرآيند سياست گذاري و نقش آفرينان در ‏چهار قانون (سياست يا طرح) خدمت پزشكان و پيراپزشكان، طرح پزشك خانواده، طرح تحول سلامت، و دستورالعمل نحوه توزيع ‏فارغ التحصيلان رشته هاي تخصصي پزشكي طبقه بندي گرديد.‏‎ ‎پنج گروه عوامل قانوني، سياسي، اقتصادي اجتماعي فرهنگي، بين المللي ‏و عوامل ساختاري به عنوان زمينه ساز سياست ها شناسايي شدند. توجه به اسناد بالادستي و استفاده از شواهد در سياست گذاري ها به عنوان ‏نقاط قوت و ناديده گرفتن ذي نفعان و رويكرد بالا به پايين در برنامه ريزي از نقاط ضعف مشترك سياست ها، شناسايي شدند.نتيجه گيري: در تدوين و ‏اجراي سياست ها و مداخلات، توجه به اولويت نيازها، تامين منابع و الزامات، تعامل سازنده نقش آفرينان و ارزيابي مستمر برنامه ها ‏ضروري است.‏