مباني ادعاي نقض حقوق زنان در جمهوري اسلامي ايران از منظر حقوق بشر

زﻣﯿﻨﻪ و ﻫﺪف: ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﺗﻬﺎﻣﺎت ﻣﻄﺮح ﺷﺪه از ﺳﻮي ﮐﺸﻮرﻫﺎي ﻏﺮﺑﯽ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﻧﺎﻗﺾ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﺑﻮدن ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﯽ اﯾﺮان در ﺣﻮزه زﻧﺎن، اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺑﺎ ﻫﺪف ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﺒﺎﻧﯽ ادﻋﺎي ﻧﻘﺾ ﺣﻘﻮق زﻧﺎن از ﺳﻮي اﯾﺮان اﻧﺠﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ. روش: اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ، ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﭼﺎرﭼﻮب ﭘﮋوﻫﺸﯽ و ﻣﺎﻫﯿﺖ داده، ﯾﮏ ﭘﮋوﻫﺶ ﮐﯿﻔﯽ و ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﺑﺮرﺳﯽ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﻣﻮﺿﻮع و ﻣﺴﺌﻠﻪ، ﭘﮋوﻫﺸﯽ ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ- ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﻗﻠﻤﺪاد ﻣﯽ ﮔﺮدد ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺎرﺑﺴﺖ روش ﮔﺮدآوري اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻪ ﺷﯿﻮه اﺳﻨﺎدي(ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ اي) اﻧﺠﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺪف ﯾﺎ ﻣﺘﻮن ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ در اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ، 511 ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻧﺎﻣﻪ اي اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﺮان در ﻃﯽ دوره اول و دوم ﺑﺮرﺳﯽ ﭘﺮوﻧﺪه ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﺧﻮد در ﺷﻮراي ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ، درﯾﺎﻓﺖ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ. ﺣﺪود ﯾﮏ ﺳﻮم اﯾﻦ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ(152 ﻣﻮرد) ﭘﯿﺮاﻣﻮن ﺣﻘﻮق زﻧﺎن اﺳﺖ و ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻣﺘﻮن ﺑﺮرﺳﯽ ﺷﺪه اﻧﺪ و ﺑﺎ دﺳﺘﯿﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﮐﻔﺎﯾﺖ ﻧﻈﺮي، اﻋﺘﺒﺎر ﭘﮋوﻫﺶ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻫﺎ و ﻧﺘﺎﯾﺞ: ﺑﺎ اﺳﺘﻨﺎد ﺑﻪ ﻣﺒﺎﻧﯽ ﺣﻘﻮﻗﯽ اي ﭼﻮن ﻋﺪم ﭘﺬﯾﺮش و اﻟﺤﺎق ﺑﻪ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن زﻧﺎن ﺑﻪ ﺟﻬﺖ وﺟﻮد ﺗﻌﺎرﺿﺎت ﺣﻘﻮﻗﯽ ﻣﯿﺎن ﺣﻘﻮق اﯾﺮان و ﻣﻔﺎد اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ، اﺧﺘﻼف در ﺗﻔﺎﺳﯿﺮ و ﻧﯿﺰ وﺟﻮد ﺑﺮﺧﯽ اﺑﻬﺎﻣﺎت ﺣﻘﻮﻗﯽ، ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ادﻋﺎﻫﺎي ﻣﻄﺮح ﺷﺪه ﭘﺮداﺧﺖ و ﺗﻠﻘﯽ از ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﯽ اﯾﺮان ﺑﻪ ﻋﻨﻮان «ﻧﺎﻗﺾ ﺣﻘﻮق زﻧﺎن» را ﺑﯽ اﺛﺮ ﻧﻤﻮد. آﻧﭽﻪ اﯾﻦ ادﻋﺎ را ﺣﻘﻮﻗﯽ ﺟﻠﻮه ﻣﯽ دﻫﺪ و ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽ ﺷﻮد ﭘﺮوﻧﺪه ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ اﯾﺮان در دﺳﺘﻮر ﮐﺎر ﻧﻬﺎدﻫﺎي ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮي و ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﻗﺮار ﮔﯿﺮد، ﻋﻮاﻣﻠﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻋﻤﺎل ﻧﻔﻮذ ﻏﺮب ﻋﻠﯿﻪ اﯾﺮان روﯾﮑﺮد ﺳﯿﺎﺳﯽ و ﮔﺰﯾﻨﺸﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ در اﯾﺮان و اﺳﻼم ﺳﺘﯿﺰي و ﻋﻨﺎد ﻏﺮب ﺑﺎ اﯾﺮان اﺳﺖ.