بقاي بيماران مبتلا به پلورال افيوژن بدخيم: يك مطالعه تك مركزي

پلورال افيوژن بدخيم يكي از عوارض شايع بدخيمي‌هاي پيشرفته است كه منجر به كاهش كيفيت زندگي و كاهش طول عمر مي‌شود. به نظر مي‌رسد با ورود درمان‌هاي جديد، طول عمر بيماران با پلورال افيوژن بدخيم از آنچه پيشتر تصور مي‌شد، بيشتر باشد. در اين مطالعه كوهورت، 26 بيمار مراجعه‌كننده به كلينيك سرطان ريه درمانگاه شهيد مطهري وابسته به دانشگاه علوم پزشكي شيراز كه در بدو تشخيص سرطان اوليه، پلورال افيوژن بدخيم داشتند مورد پايش قرار گرفتند. اطلاعات مربوط به سن، جنس، نوع تومور، مرگ‌ و مير، ميزان بقا بعد از پلورال افيوژن بدخيم، جهش EGFR (در بيماران سرطان ريه)، و متاستاز مورد بررسي قرار گرفت. در مطالعه حاضر 12 بيمار (46/2%) مرد و 14 نفر (53/8%) زن بودند. ميانه بقاي بيماران 2 سال (چارك اول و سوم 1-3 سال) بود. پنج بيمار (19/2%) سرطان سينه، 19 بيمار (77/1%) سرطان ريه و دو بيمار (7/7%) لنفوم داشتند. بيشترين ميزان بقاي بعد از تشخيص پنج سال و مربوط به يكي از بيماران لنفوم مورد مطالعه بود. در بيماران مبتلا به سرطان ريه و سرطان سينه، ميانه (چارك اول، چارك سوم) بقا به ترتيب دو سال (3، 1/5) و يك سال (2/5، 1) بود. اگرچه مطالعه حاضر يك مطالعه تك مركزي با حجم نمونه كم بود ولي با توجه به طول عمر مناسب بيماران پلورال افيوژن بدخيم با درمان‌هاي جديد، به نظر مي‌رسد لازم است مطالعات جامع‌تر جهت بررسي مجدد طول بقاي بيماران مبتلا به پلورال افيوژن بدخيم انجام شود.