هندسه معنايي افترا بر خدا و نقش هستي شناسي در ترسيم آن

افترا بر خدا، نسبت دادن چيزي به ناحق و يا بدون علم به خداي تعالي و يا توصيف او به چيزهايي است كه در او وجود ندارد. هدف اين پژوهش كشف منظومه معنايي افترا بر خدا در قرآن كريم با روش هستي شناسي (آنتولوژي) است كه شيوه‌اي از علم اطلاعات و دانش شناسي براي مديريت اطلاعات در يك حوزه علمي است. سؤال اين است هستي شناسي چگونه مي‌تواند ما را در كشف هندسه معنايي افترا بر خدا در قرآن كمك كند؟ بديهي است وجود نقشه دقيق، عيني و شفاف در هر حوزه علمي و موضوعات پژوهشي مي‌تواند نقشه راه پژوهشگران بوده و توليد انديشه در آن زمينه را هموارتر سازد. براي نيل به اين مقصود و با روش توصيفي تحليلي، پس از تعريف مفهوم هستي شناسي و افترا، سعي شده است مفاهيمي كه به نوعي با «افترا بر خدا» در قرآن و تفاسير، ارتباط دارد استخراج گردد و با روش هستي شناسي، نوع ارتباطات آن‌ها كشف و دسته بندي شود. يافته پژوهش اين است كه مفاهيم متعددي با «افترا بر خدا» ارتباط معنايي دارند؛ اين مفاهيم عبارتند از: هدايت، رشد، ضلالت، ضرر، رحمت، مغفرت، خيرات، تحريف دين، شرك، كفر، پرستش بت، خلود ، لعنت الهي، غضب الهي، ظلم، عذاب الهي، سعادت، شقاوت، رستگاري و امنيت.