شيوع پيشرسي ازدواج دختران و عوامل تعيين‌كننده‌ آن در شهرستان‌هاي ايران در سال 1395

ازدواج يكي از مهم‌ترين و پايدارترين روابط بين فردي است كه در انتقال فرد به مرحلۀ بزرگسالي اهميت بسياري دارد. اين مقاله به بررسي ميزان پيشرسي ازدواج دختران در سال 1395 و تعيين‌كننده‌هاي آن در سطح شهرستان‌هاي كشور مي‌پردازد. روش تحقيق، تحليل ثانويۀ داده‌هاي سرشماري 1395 مي‌باشد. نتايج بيانگر شيوع بالاتر پيشرسي ازدواج دختران در مناطق شمال شرقي و شمال غربي كشور است. نتايج تحليل چندمتغيره نشان داد از ميان عوامل موردِ بررسي، سطح تحصيلات (اثر منفي)، نسبت روستانشيني و مضيقۀ ازدواج مردان (اثر مثبت)، به‌ترتيب بيشترين تأثير را بر پيشرسي ازدواج دختران ۱۰ تا ۱۴ سال دارد. در خصوص پيشرسي ازدواج دختران ۱۵ تا ۱۹ساله، اشتغال به تحصيل (اثر منفي) و مضيقۀ ازدواج مردان و نسبت روستانشيني (با اثر مثبت)، به‌ترتيب بيشترين اثرگذاري را داشته‌اند. ازاين‌رو، تحصيلات به‌عنوان يك عامل محافظت‌كننده در برابر پيشرسي ازدواج است؛ در مقابل، روستانشيني و مضيقۀ ازدواج مردان پيشران‌هاي مهم پيشرسي ازدواج محسوب مي‌شود.