مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر ‌خانواده و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در خودانگارۀ دانش‌آموزان دختر مبتلا به بي‌اشتهايي عصبي

پژوهش حاضر با هـدف مقايسۀ اثربخشي درمان مبتني ‌بر‌ خانواده و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در خودانگارۀ دانش‌آموزان دختر مبتلا به اختلال بي‌اشتهايي ‌عصبي انجـام گرفـت. روش از نـوع نيمـه‌تجربـي، پيش‌آزمـون و پس‌آزمون و پيگيري سه‌ماهه با گروه كنترل بود. جامعه، نوجوانان دختر مبتلا به بي‌اشتهايي ‌عصبي در سال 1399 و 1400، در شهر كرج بودند. 45 نفر از دانش‌آموزان به همراه خانواده‌هايشان، به‌طور هدفمند، بر اساس پرسش‌نامۀ نگرش‌هاي خوردن انتخاب شدند و به‌طور تصـادفي در دو گروه‌ آزمـايشي و يك گروه كنتـرل قرار گرفتند. در ده جلسه، گروه آزمايشي اول مداخلۀ درمان مبتني ‌بر خانواده و گروه آزمايش دوم درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و گروه كنترل مداخله‌اي دريافت‌ نكردند. شركت‌كنندگان در همۀ گروه‌ها، در مراحل پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري سه‌ماهه، توسط پرسش‌نامۀ خودانگارۀ راجرز ارزيابي شدند. نتايج حاصل از تحليل كواريانس چندمتغيره و تحليل واريانس آميخته نشان ‌داد نمرات خودانگارۀ مثبت در پس‌آزمونِ هر دو گروه درمان مبتني بر خانواده و درمـان مبتني بر تعهد و پذيرش افزايش يافته است. همچنين تفاوت معناداري بين اثربخشي دو روش وجود ‌ندارد. مي‌توان گفت كه اين درمان‌ها باعث پيدايش خودانگارۀ مثبت در دانش‌آموزان مي‌‌شود. همچنين نتايج پيگيري نشان داد اثربخشي هر دو روش ماندگار است.