پيش بيني حسادت زناشويي بر اساس مولفه‌هاي خود متمايزسازي و سبك‌هاي دلبستگي

ازدواج يكي از مهم ترين تجاربي است كه در زندگي آدمي رخ مي دهد و متغيرهاي مهمي بر كيفيت آن تأثيرگذارند. بر اين اساس، پژوهش حاضر با هدف پيش بيني حسادت زناشويي بر اساس مؤلفه هاي خودمتمايزسازي و سبك هاي دل بستگي انجام شد. پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي مي‌باشد. جامعه آماري شامل افراد متاهل مناطق 2 و 5 شهر تهران در سال 1399 مي‌باشد كه به روش نمونه گيريِ در دسترس، تعداد 200 نفر ( 121 زن و 79 مرد) از آن ها انتخاب شده و به ابزارهاي مقياس چندبعدي حسادت زناشويي فايفر و وونگ ( 1989 )، مقياس تجديد نظر شده دل بستگي بزرگ سالان كولينز و ريد ( 1990 ) و پرسش نامۀ خودمتمايزسازي اسكورون و فريدلندر ( 1998 ) پاسخ دادند. پس از اجراي پرسش نامه ها، اطلاعات جمع آوري شده به وسيلۀ شاخص هاي آمار توصيفي و همچنين روش هاي هم بستگي پيرسون و تحليل رگرسيون، مورد تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد كه بين حسادت زناشويي با دل بستگي ايمن، هم بستگي منفي و با دل بستگي اجتنابي و اضطرابي، هم بستگي مثبت وجود دارد. همچنين در سطوح خودمتمايزسازي، جايگاه خود با حسادت زناشويي رابطۀ مثبتي داشت و سه بعد ديگر يعني واكنش پذيري عاطفي، هم آميختگي با ديگران و گريز هيجاني با حسادت زناشويي رابطۀ منفي داشتند و از بين سبك هاي دل بستگي، سبك دل بستگي اضطرابي پيش بيني كننده معناداري براي بعد شناختي حسادت زناشويي بود. مي توان نتيجه گرفت كه حسادت زناشويي به وسيلۀ ابعاد دل بستگي و خودمتمايزسازي قابل پيش بيني است. بنابراين اقدام در جهت بهبود خودمتمايزسازي و سبك هاي دل بستگي مي تواند باعث كاهش اثرات منفي حسادت زناشويي در زندگي زوجين شود