بررسي شيوع خودبيمار انگاري و عوامل وابسته به آن در شرايط همه گيري كوويد- 19 در دانشجويان علوم پزشكي مازندران در سال 1400

زمينه و هدف خودبيمارانگاري (هيپوكندريا)، يكي از انواع اختلالات شبه جسمي است كه علي رغم وجود سلامت بدني، فرد حداقل به مدت 6 ماه به وجود يك بيماري جدي در خود معتقد است و بيشترين شيوع آن در بين 20 - 30 سال گزارش شده است . پژوهش حاضربا هدف تعيين شيوع خودبيمارانگاري و عوامل وابسته به آن در شرايط همه گيري كوويد- 19 در دانشجويان علوم پزشكي مازندران درسال 1400 انجام شده است.روش بررسي اين مطالعه توصيفي مقطعي بر روي دانشجويان دانشگاه هاي علوم پزشكي مازندران در سال 1400 انجام شد. جامعه آماري شامل تمامي دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي مازندران بود كه در زمان مذكور به ميل خود پرسش نامه را تكميل كردند.يافته ها از 125 نفر دانشجو مورد مطالعه، 75 نفر زن(60 درصد) و 50 نفر مرد (40 درصد) بودند و در بازه سني 19 - 27 سال و ميانگين سني 54 / 2± 80 / 22 سال قرار داشتند. مطابق نمر هدهي پرس شنام ه از ميان افراد، 8/ 36 درصد كه نشا ن دهنده سالم، 28 درصد كه نشا ن دهنده در مرز بودن، 2/ 18 درصد در بازه خفيف خودبيمارانگاري، 6/ 13 درصد در وهله متوسط و 2/ 3 درصد در وهله شديد بيمارهستند. رابطه سن و خودبيمارانگاري معنادار بود (025 / .P=0) نتيجه گيري باتوجه به اينكه اين مطالعه در شرايط كوويد- 19 بر روي دانشجويان مازندران انجام شده است، اكثر دانشجويان در قرنطينه و كاهش روابط اجتماعي، عدم برگزاري كلا سهاي حضوري بوده اند كه اين شرايط باعث افزايش ترس و اضطراب، وسواس،خودبيماري انگاري دانشجويان مي شود. نتايج نشان داد با افزايش سن اختلال خودبيمارانگاري افزايش مي يابد.