اصل انگاري آموزه امامت از ديدگاه قرآن كريم

يكي از مسئله هاي پر چالش در حوزه امامت، اصل انگاري امامت است. بسياري از اهل سنت، توحيد، نبوت و معاد را اصول دين دانسته اند و امامت را يكي از مباحث فقهي در حوزه دين به حساب مي آورند. برخلاف آنان اماميه، اين آموزه را يكي از اركان و اصول دين مي شناسند. افزون بر احاديث بسياري كه در منابع روايي فريقين گواهي بر اصل بودن امامت مي دهند، اين مسئله را بايد از منبعي همچون قرآن كريم كه تمام مسلمانان آن را قبول دارند، مورد كنكاش قرار داد. اين نگاشته بر آن است كه با روش جدل احسن، ديدگاه قرآن كريم نسبت به مسئله اصل انگاري امامت را با استفاده از منابع تفسيري معتبر اهل سنت و روايات تقسيري، جويا شود. در اين مقاله پس از بيان مفاهيم واژگان اساسي به بحث اصل انگاري امامت در قرآن كريم پرداخته مي شود. سه دسته از آيات نوراني؛ افضليت مقام امامت از نبوت مانند آيه«.. قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً »، وظايف انبياء در جامعه مانند آيه« وَ جَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا» و متشابهات قرآن مثل آيه «... ثُمَّ اسْتَوى عَلَى الْعَرْش»، آياتي هستند كه براي اثبات اصل انگاري امامت از آن ها ياري جسته شده است.