نيم‌رخ انگيزه‌هاي كششي گردشگري محلي (شهري-روستايي) در دوران همه‌گيري بيماري كرونا(SARS-CoV-2)

همه‌گيري ويروس كرونا (SARS-CoV-2) در سال‌هاي 1398 تاكنون (1400)، موجب پديدار شدن شرايطي بحراني در عرصه جهاني شده و معادلات اقتصادي، اجتماعي و محيط‌زيستي بين‌المللي را دست‌خوش تحول كرده است. صنعت گردشگري، به‌عنوان يكي از مهم‌ترين حوزه‌هاي تأثيرپذير از اين بحران، براثر محدوديت‌ها و قرنطينه‌هاي اعمال‌شده در ابعاد بين‌المللي، ملي و محلي شرايط جديدي را تجربه مي‌كند كه منجر به فرصت‌ها، چالش‌ها و تهديدهاي تازه‌اي شده است. در حال حاضر بر اثر استمرار شرايط محدوديت‌هاي ناشي از همه‌گيري كرونا در ايران، سفرهاي بين استاني محدود و ممنوع اعلام‌شده و در اين شرايط، گردشگري محلي به‌عنوان گزينه‌اي ارزان، در دسترس و مطلوب در كانون توجه بسياري از مردم قرارگرفته است. هدف پژوهش حاضر، بررسي انگيزه‌هاي گردشگري محلي (شهري-روستايي) در دوران همه‌گيري كرونا با رويكردي كيفي، به كمك روش نظريه زمينه‌اي است. جامعه موردمطالعه، گردشگران مشهدي بودند كه در سال‌هاي 1398 و 1399 دست‌كم پنج سفر گردشگري محلي (شهري-روستايي) داشتند. حجم نمونه تحقيق با استفاده از دو معيار «تنوع» و «رسيدن به نقطه اشباع نظري» با 44 نفر مصاحبه نيمه ساختاريافته، انجام گرفت. مصاحبه‌ها كاملاً پياده‌سازي و سپس كدهاي باز، محوري و گزينشي احصاء شد. يافته‌هاي اين پژوهش حاكي از آن است كه شرايط زمينه‌اي كشش گردشگران به مقاصد گردشگري محلي در دوران پاندمي كرونا، ديدار اقوام و رسيدگي به امور فردي و اسكان در اقامتگاه‌هاي بوم‌گردي بوده است. هم‌چنين شرايط مداخله‌گر عبارت بودند از تجربه‌هاي طبيعت‌گردي و تجربه‌هاي روستاگردي ، شرايط علي، استرس كرونا و مسائل بهداشتي و بازديد از جاذبه‌هاي فرهنگي-تاريخي ، راهبردها ساماندهي كالبدي فضاهاي گردشگري محلي ، احياي بوم‌شناختي محيط‌زيست و بازسازي بافت روستايي و پيامدها، تنوع‌بخشي به اقتصاد روستايي ، حفاظت از محيط‌زيست روستا ، هويت‌بخشي به كالبد روستا و آرامش و تسكين روحي، رواني و التيام جسماني گردشگران بوده است. بر اين اساس مدل پارادايمي پژوهش حاضر ارائه و پيشنهادهايي طرح شد.