مقاصد گردشگري ورزشي در مسير پايداري: ارزيابي موانع و چالش‌ها مطالعه موردي: استان اصفهان

عليرغم انجام پژوهش‌هاي متعدد و وجود گزارش‌هاي سالانه سازمان‌هاي بين‌المللي در مورد وضعيت پايداري مقاصد گردشگري، تاكنون اين پايداري در صنعت گردشگري ورزشي كشور نهادينه نشده است. در واقع، گردشگري ورزشي ايران نه ازلحاظ درآمد و منافع اقتصادي و نه ازلحاظ حفاظت منابع و دارايي‌ها به‌هيچ‌وجه «پايدار» نيست. ازاين‌رو مطالعه حاضر در صدد شناسايي و ارزيابي موانع پايداري در صنعت گردشگري ورزشي است كه در استان اصفهان انجام‌شده است. با استفاده از يك روش پيمايشي مبتني بر مصاحبه و پرسشنامه، از دو گروه خبره نظرخواهي شد. گروه نخست شامل 14 نفر از خبرگان دانشگاهي و گروه دوم نيز، شامل 180 نفر از كارشناسان و مديران ارشد سازمان‌هاي ورزشي و گردشگري در استان اصفهان بودند. نمونه‌گيري از هر دو گروه به روش هدفمند انجام شد. تحليل داده‌ها با استفاده از تكنيك‌هاي كدگذاري باز، تحليل عاملي اكتشافي و تحليل رگرسيون چند متغيره صورت گرفت. بر اساس نتايج، موانع پايداري در مقاصد گردشگري ورزشي استان اصفهان در شش محور كليدي با 36 متغير شناسايي و دسته‌بندي شدند. محورهاي اصلي عبارت‌اند از: 1- ضعف در سياست‌گذاري و چشم‌انداز؛ 2- ناكارآمدي در مديريت مقاصد گردشگري ورزشي؛ 3- عدم پذيرش اجتماعي؛ 4- محدوديت‌هاي محيط‌زيستي؛ 5- ضعف سرمايه‌گذاري و اشتغال؛ 6- عدم امنيت. اثرگذارترين عامل نيز ضعف در سياست‌گذاري و چشم‌انداز بود. بر اين اساس جهت نيل به پايداري، بايستي رويكردهاي سياست‌گذاري مديريت مقاصد گردشگري كشور موردبازنگري قرار گيرد. درنهايت اين نتيجه به دست آمد كه در غياب رويكردهاي سياست‌گذارانه و تنظيمي در سطح ملي، مي‌توان با تعريف يك چشم‌انداز مشخص در سطح استان در قالب برنامه‌هاي توسعه استاني، تا حدودي به ساماندهي بازار گردشگري ورزشي پرداخت. اين امر با به‌كارگيري برخي الزامات امكان‌پذير است.