نقش ميانجي‌گري نيازهاي بنيادين روان‌شناختي در رابطۀ عملكرد خانواده با شادكامي در دانشجويان كارشناسي ساكن خوابگاه دانشگاه الزهرا

هدف از پژوهش حاضر، بررسي نقش ميانجي‌گري نيازهاي بنيادين روان‌شناختي در رابطۀ عملكرد خانواده با شادكامي بود. جامعۀ آماري اين پژوهش را دانشجويان كارشناسي ساكن خوابگاه دانشگاه الزهرا (س) تهران تشكيل دادند كه در سال تحصيلي ۱۳۹۹-۱۳۹۸ مشغول به تحصيل بودند و از ميان آن‌ها 300 نفر به روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند. روش پژوهش كاربردي و از نوع توصيفي-همبستگي بود. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از روش‌هاي آمار توصيفي و استنباطي و براي تعيين نرمال‌بودن داده‌ها از كجي و كشيدگي و روش تحليل مسير براي ارزيابي مدل پيشنهادي استفاده شد. ابزارهاي جمع‌آوري داده شامل ابزار سنجش عملكرد خانواده (FAD)، فرم كوتاه پرسشنامۀ شادكامي آكسفورد (OHQ_SF) و پرسشنامۀ نيازهاي بنيادين روان‌شناختي (BPNS) بود. براي تجزيه و تحليل داده‌هاي پژوهش از نرم‌افزار Spss 24 و Amos 24 استفاده شد. نتايج اين پژوهش نشان داد تمامي خرده‌مقياس‌هاي متغير عملكرد خانواده همبستگي معناداري با شادكامي دارند. مدل تجربي اصلاح‌شده داراي شاخص‌هاي برازش مطلوب است. عملكرد خانواده (حل‌ مسئله، نقش‌هاي خانوادگي، همراهي عاطفي، درگيري عاطفي، عملكرد عمومي خانواده، كنترل رفتاري) نيز اثر مستقيم و غيرمستقيم بر شادكامي دارد. علاوه‌براين، نيازهاي بنيادين روان‌شناختي (خودمختاري، شايستگي و ارتباط) در رابطۀ بين عملكرد خانواده و شادكامي نقش ميانجي‌گري سهمي دارد.