مقايسۀ اثربخشي درمان حضوري و واقعيت مجازي متمركز بر شفقت روي فرسودگي زناشويي

هدف از پژوهش حاضر، مقايسۀ تأثير درمان‌هاي حضوري و واقعيت مجازي متمركز بر شفقت، روي كاهش فرسودگي زناشويي بود. مطالعه، كاربردي و از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. جامعۀ پژوهش شامل مردان متأهل شركت فولاد مباركۀ اصفهان با نشانگان فرسودگي زناشويي در سال 1399 بودند. سي نفر از آن‌ها انتخاب و به‌صورت تصادفي در سه گروه درمان حضوري، درمان واقعيت مجازي و كنترل (سه گروه ده‌نفره) جايگزين شدند. ابزارهاي پژوهش، شامل پرسشنامۀ فرسودگي زناشويي (CBQ)، درمان‌هاي حضوري و واقعيت مجازي متمركز بر شفقت بود كه به‌صورت انفرادي و در هفت جلسۀ 45 دقيقه‌اي ارائه شدند. تحليل داده‌ها از طريق آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر، در نرم‌افزار SPSS.26 انجام شد. نتايج نشان داد هردو درمان موجب كاهش فرسودگي زناشويي و مؤلفه‌هاي آن مي‌شوند (0.05 p) و درمان حضوري در مقايسه با درمان واقعيت مجازي در فرسودگي زناشويي، بر مؤلفۀ خستگي رواني و خستگي جسماني تأثير بيشتري دارد، اما در مؤلفۀ خستگي عاطفي، هردو درمان اثربخشي يكساني دارند؛ ضمن اينكه درمان واقعيت مجازي، بر خستگي جسماني اثر معناداري ندارد (0.05 p). همچنين نتايج نشان‌دهندۀ ماندگاري هردو درمان در مرحلۀ پيگيري بود. با توجه به تأييد كارايي واقعيت مجازي در درمان فرسودگي، مي‌توان از اين فناوري در زمينۀ مسئلۀ فرسودگي زناشويي بهره جست.