اثربخشي آموزش مهارت‌هاي رفتاردرماني ديالكتيكي بر نشانه‌هاي اضطراب و افسردگي دانش‌آموزان

هدف اين پژوهش بررسي تأثير مهارت‌هاي رفتاردرماني ديالكتيكي بر اضطراب و افسردگي دانش‌آموزان بود. پژوهش نيز براساس گردآوري داده‌ها از نوع آزمايشي و براساس هدف از نوع كاربردي انجام گرفت. جامعه آماري پژوهش را دانش‌آموزان پسر متوسطه اول شهر كوار در سال تحصيلي 1399-1398 تشكيل دادند كه از ميان آنان، 30 نفر از دانش‌آموزاني كه نمره متوسط به بالا در اضطراب و افسردگي داشتند، انتخاب شدند. روش نمونه‌گيري، تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي بود. براي اجراي مداخلات از پروتكل آموزش مهارت‌هاي رفتاردرماني ديالكتيكي ويژه نوجوانان استفاده شد. همچنين براي جمع‌آوري داده‌ها از مقياس اضطراب و افسردگي هاسپيتال (HADS) استفاده شد. روايي ابزار به روش تحليل عاملي تأييدي (نرم‌افزار AMOS نسخه 24)، پايايي ابزار به روش آلفاي كرونباخ (نرم‌افزار SPSS نسخه 24) و معنا‌داري آموزش‌هاي انجام‌شده به روش مانكووا (MANCOVA) (نرم‌افزار SPSS نسخه 24) بررسي شد. يافته‌هاي حاصل از تحليل آماري مانكووا نشان مي‌دهد، آموزش مهارت‌هاي رفتاردرماني ديالكتيكي تأثير معنا‌داري بر كاهش اضطراب دانش‌آموزان داشت، اما نتوانست تأثير معنا‌داري در كاهش افسردگي دانش‌آموزان داشته باشد. نتيجه اينكه به‌طوركلي مي‌توان براي كاهش اضطراب دانش‌آموزان از آموزش مهارت‌هاي رفتاردرماني ديالكتيكي استفاده كرد، اما آموزش اين مهارت‌ها براي كاهش افسردگي دانش‌آموزان نيازمند تأمل و بررسي بيشتر است.