اثربخشي نوروفيدبك بر توانايي تصميم‌گيري و برنامه‌ريزي در افراد داراي سوء‌مصرف مواد افيوني

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي نوروفيدبك بر كاركردهاي اجرايي افراد داراي سوء‌مصرف مواد افيوني انجام گرفت. اين پژوهش از نوع كاربردي و شبه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعۀ آماري پژوهش شامل مراجعه‌كنندگان به كلينيك ترك اعتياد شفا در سال 1399 واقع در شهر بوشهر بود. 29 نفر از مردان داراي سوءمصرف مواد افيوني به‌صورت نمونه‌گيري هدفمند در دو گروه آزمايش (تعداد= 14، ميانگين سن= 43.79، انحراف معيار= 9.8) و كنترل (تعداد= 15، ميانگين ‌سن=44.60، انحراف معيار=8.6) به تصادف گمارده شدند. پيش‌آزمون قبل از اعمال آموزش به‌كمك آزمون‌هاي قمار آيوا (IGT) و برج لندن (TOL) به‌ترتيب براي اندازه‌گيري توانايي تصميم‌گيري و برنامه‌ريزي دريافت شد. پس از اعمال آموزش نوروفيدبك، بلافاصله پس‌آزمون از شركت‌كنندگان گرفته شد. يافته‌هاي به‌دست‌آمده با استفاده از تحليل كوواريانس چندمتغيره و نرم‌افزار SPSS24 نشان داد آموزش نوروفيدبك در توانايي تصميم‌گيري موجب ترجيح بهتر در انتخاب‌هاي افراد با اندازۀ اثر 0.783 است. در مقابل، روش مذكور بر توانايي برنامه‌ريزي تفاوت معناداري را نشان نداد. نتايج پژوهش حاضر نشان مي‌دهد آموزش به‌كمك نوروفيدبك مي‌تواند بر توانايي تصميم‌گيري اثرگذار باشد و مي‌توان از اين روش براي كاهش خطرپذيري افراد داراي سوء‌مصرف مواد افيوني استفاده كرد.