مدل‌يابي كيفيت رابطۀ زناشويي براساس مقابلۀ زوجي: نقش ميانجي‌گري مفهوم ما شدن در افراد متأهل

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي‌گري ماشدن در رابطۀ بين مقابلۀ حمايتي زوجي و كيفيت رابطۀ زناشويي در افراد متأهل بود. اين پژوهش از نوع كاربردي و روش آن همبستگي با استفاده از مدل معادلات ساختاري بود. جامعۀ پژوهش را افراد متأهل شهر شيراز در سال 1400 تشكيل دادند كه از ميان آن‌ها 205 فرد متأهل (56 مرد و 149 زن) به روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند و با پركردن پرسشنامۀ مقابلۀ زوجي (DCQ)، پرسشنامۀ ماشدن (WQ) و مقياس كيفيت زناشويي (RDAS) در پژوهش شركت كردند. همچنين داده‌ها با استفاده از نرم‌افزارهاي Amos نسخۀ 24 و SPSS نسخۀ 24 تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها نشان مي‌دهد مقابلۀ زوجي حمايتي همسر به‌صورت مستقيم بر كيفيت زناشويي تأثير دارد؛ درحالي‌كه مسير مستقيم مقابلۀ زوجي حمايتي خود به كيفيت زناشويي معنادار نبود. همچنين مقابلۀ زوجي حمايتي خود و همسر به‌صورت غيرمستقيم و از طريق ايجاد حس ماشدن در زوج‌ها با كيفيت زندگي زناشويي ارتباط دارند. براساس يافته‌ها مي‌توان گفت افرادي كه در موقعيت‌هاي استرس‌زاي زندگي از مقابله‌هاي زوجي حمايتي استفاده مي‌كنند، احساس اتحاد و نزديكي بيشتري با يكديگر دارند و درنهايت با كيفيت زناشويي بالاتري مواجه مي‌شوند. براي اين منظور پيشنهاد مي‌شود با هدف آگاهي‌بخشي به زوج‌ها دربارۀ اهميت مقابلۀ زوجي در بحران‌ها از اين يافته‌ها استفاده شود.