مقايسۀ طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه و حافظۀ شرح‌حال در افراد مبتلا به اختلال افسردگي، اضطرابي و بهنجار

هدف از پژوهش حاضر، مقايسۀ طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه و حافظۀ شرح‌حال در افراد مبتلا به اختلال افسردگي، اضطرابي و بهنجار بود. مطالعه كاربردي و از نوع علي-مقايسه‌اي بود. جامعۀ پژوهش شامل كليۀ افراد مبتلا به اختلالات اضطرابي و افسردگي مراجعه‌كننده به كلينيك‌هاي روان‌شناختي منطقۀ 5 شهر تهران در سال 1399-1398 بودند؛ بنابراين در اين پژوهش با داشتن سه متغير، 90 نفر به شيوۀ دردسترس (30 نفر اختلال افسردگي، 30 نفر اختلال اضطرابي و 30 نفر بهنجار شامل 51 زن و 39 مرد) انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامۀ حافظۀ شرح‌حال (AMI) و طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه (YSQ-SF) بود. تحليل داده‌ها از طريق آزمون تي استيودنت و تحليل واريانس، در نرم‌افزار SPSS26 انجام شد. نتايج نشان داد تفاوت ميانگين هر پنج حوزۀ طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه در شركت‌كنندگان افسرده و مضطرب در مقايسه با شركت‌كنندگان بهنجار در سطح 0.01 معنادار است و آن دو گروه در مقايسه با افراد بهنجار، ميانگين نمرات بالاتري در هر پنج حوزۀ طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه به‌دست آوردند. تفاوت ميانگين حافظۀ رويدادي در دو گروه شركت‌كنندگان بهنجار و مضطرب در سطح 0.01 معنادار است و افراد بهنجار در مقايسه با شركت‌كنندگان مضطرب در آن مؤلفه ميانگين نمرات بالاتري كسب كردند.