واكاوي عوامل خطر و محافظ در زنان اقدام كننده به خودكشي: يك رويكرد پديدارشناختي

مطالعه حاضر با هدف واكاوي تجارب زيسته زنان اقدام كننده به خودكشي در خصوص عوامل خطر و عوامل محافظ انجام شده است. اين مطالعه كاربردي به روش كيفي و رويكرد پديدارشناختي صورت گرفت. اشباع نظري داده ها پس از مصاحبه نيمه ساختاريافته با 15 زن اقدام كننده به خودكشي در شهر اصفهان در سال 1399 به دست آمد و نمونه گيري به صورت هدفمند بود. براي تجزيه و تحليل داده ها از نرم افزار MAXQDA ، نسخۀ 2018 و روش هفت مرحله اي كلايزي استفاده شد. قابليت اعتماد يافته ها بر پايه ملاك هاي لينكلن و گوبا تاييد شد. چهار مضمون و هشت زيرمضمون در خصوص عوامل خطر شناسايي شدند: تنش در روابط خانوادگي (مشاجره و درگيري، بي تفاوتي عاطفي، عدم وفاداري زناشويي)، روابط نافرجام (خود سرزنشگري،از دست دادن)، رنج رواني (زندگي در اندوه و نااميدي، ادراك ناخودكاامدي، احساس سربار بودن) و مضمون مشكلات مالي و بيكاري. همچنين چهار مضمون اصلي در خصوص عوامل محافظت كننده استخراج شد: تعلق عاطفي به عضوي از خانواده، احساس مسئوليت در مقابل فرزندان، اعتقادات مذهبي و حمايت اجتماعي ادراك شده. نتايج اين مطالعه حاكي از اهميت روابط خانوادگي و عاطفي و همچنين افسردگي درمان نشده به عنوان مهم ترين عوامل شناسايي شده موثر بوده است. پيامدهاي كليدي اين مطالعه عمدتاً مرتبط با بهبود تجارب درماني زنان بازمانده از خودكشي و ساير جمعيت درمعرض خطر از طريق تدوين مداخلات پيشگيرانۀ متناسب با يافته ها بوده است.