اثربخشي آموزش مهارت‌هاي زندگي بر خودكارآمدي تحصيلي دانش‌آموزان دختر تيزهوش

هدف اين پژوهش، بررسي ميزان اثربخشي آموزش مهارت‌هاي زندگي بر خودكارآمدي تحصيلي دختران تيزهوش بود.روش پژوهش حاضر از نظر روش‌شناسي، جزء طرح‌هاي نيمه‌آزمايشي از نوع پيش‌آزمون- پس‌آزمون و پيگيري با گروه كنترل و به لحاظ هدف كاربردي بود. جامعة آماري پژوهش، دانش‌آموزان دختر مدارس تيزهوشان شهر تهران (متوسطة دورة دوم) در سال تحصيلي ۹۹-۹۸ بود كه از اين ميان دانش‌آموزان پاية دهم دبيرستان فرزانگان تهران (۱۷۰ نفر) به روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند و پرسشنامة باورهاي خودكارآمدي تحصيلي (ASEBQ) را تكميل كردند. از ميان آن‌ها ۳۲ نفر از دانش‌آموزاني كه نمره‌هاي پاييني داشتند، به‌عنوان گروه نمونه مشخص شدند و به‌صورت تصادفي در دو گروه ۱۶ نفري آزمايش و كنترل قرار گرفتند. به گروه آزمايش ۱۲ جلسة ۷۰ دقيقه‌اي آموزش‌هاي مربوط به مديريت استرس و مقابله با اضطراب و افسردگي داده شد. پس از اتمام جلسات آموزش، پس‌آزمون و پس از گذشت يك ماه و نيم، پيگيري براي هر دو گروه آزمايش و كنترل اجرا شد. براي آزمون اثربخشي از روش تحليل واريانس آميخته و تحليل داده‌ها با استفاده از نسخة ۲۵ نرم‌افزار SPSS انجام شد. نتايج حاكي از تأثير آموزش مهارت‌هاي زندگي به‌صورت معنادار بر تمام مؤلفه‌هاي خودكارآمدي تحصيلي، يعني توانايي انجام تكاليف در كلاس (0/003)، توانايي انجام تكاليف بيرون كلاس (0/001)، تعامل با ديگران در محيط تحصيلي (0/048) و مديريت امور (0/022) بود؛ بنابراين، آموزش مهارت‌هاي زندگي، در بهبود خودكارآمدي تحصيلي دانش‌آموزان دختر تيزهوش اثربخش بوده است.