مقايسۀ عملكرد حافظۀ معنايي در كودكان داراي ناتواني‌هاي ويژۀ يادگيري يك‌زبانه و دوزبانه

پژوهش حاضر با هدف مقايسۀ حافظۀ معنايي كودكان داراي ناتواني ويژۀ يادگيري يك‌زبانه و دوزبانه انجام شد. طرح پژوهش از نظر هدف بنيادي و از نوع پس‌رويدادي (علي-مقايسه‌اي) بود. جامعۀ آماري پژوهش را كودكان مقطع ابتدايي سال تحصيلي 1399-1398 شهر تهران و شهرستان جوانرود تشكيل دادند كه تشخيص ناتواني يادگيري گرفته‌اند. به‌منظور جمع‌آوري داده‌هاي پژوهش، 60 نفر شامل 30 كودك يك‌زبانه (15 پسر و 15 دختر فارس) از تهران و 30 كودك دوزبانه از شهرستان جوانرود (15 پسر و 15 دختر كرد-فارس) به‌صورت نمونه‌گيري دردسترس از مراكز ناتواني‌هاي ويژۀ يادگيري انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي نسخۀ چهارم (WISC-IV) هوش وكسلر و حافظۀ معنايي (SMT) جمع‌آوري شد. به‌منظور تحليل داده‌ها از روش‌هاي آمار توصيفي و استنباطي ميانگين، انحراف استاندارد، آزمون t مستقل و آزمون فريدمن با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخۀ 21 استفاده شد. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كودكان با ناتواني‌هاي ويژۀ يادگيري يك‌زبانه از عملكرد حافظۀ معنايي بهتري در مقايسه با كودكان دوزبانه برخوردار بودند (P 0/05، t=5/41). همچنين بين بسامد حروف در زبان فارسي و عملكرد افراد در آزمون سيالي حروف رابطۀ معناداري وجود دارد (P 0/01، x^2=86/50). براساس نتايج پژوهش حاضر مي‌توان نتيجه گرفت برخلاف كودكان يك‌زبانه و دوزبانه بدون ناتواني‌هاي ويژۀ يادگيري، كودكان با ناتواني‌هاي ويژۀ يادگيري يك‌زبانه در مقايسه با كودكان دوزبانه عملكرد بهتري در حافظۀ معنايي دارند.