مطالعۀ تجارب زيستۀ معلمان زن داراي رضايت شغلي در زمينۀ حل موفقيت آميز تعارض كار-خانواده

هدف اين پژوهش مطالعۀ تجارب زيستۀ معلمان زن داراي رضايت شغلي در حل موفقيت‌آميز تعارض كار-خانواده بود. در اين پژوهش از رويكرد كيفي با هدف بنيادي استفاده شد. جامعۀ مورد مطالعه، معلمان زن شاغل داراي رضايت شغلي مدارس دولتي و غيردولتي تهران، مهاباد و پيرانشهر در سال 1400-1399 بودند كه 10 نفر به روش نمونه‌گيري هدفمند و گلوله‌برفي از ميان آن‌ها انتخاب شدند. نمونه‌گيري تا رسيدن به اشباع داده‌ها ادامه‌ يافت. براي غربالكردن معلمان زن داراي رضايت شغلي، از پرسشنامۀ رضايت شغلي (JSQ) استفاده شد. ابزار مطالعۀ حل موفقيتآميز تعارض كار-خانواده مصاحبۀ نيمه ساختاريافته بود. داده‌هاي مصاحبه‌ها به‌كمك روش هفت مرحله‌اي كلايزي به صورت دستي تجزيه و تحليل شدند. نتايج مشخص ‌كرد عوامل زير در پيش‌روي زنان شاغل داراي رضايت شغلي به‌سوي حل موفقيت‌آميز تعارض كار-خانواده تأثيرگذار هستند: هويت شغلي مستحكم و پويا، مهارت‌هاي انطباقي و سازگاري، مرزبندي روشن، مهارت‌هاي مذاكره، بسترسازي و مهارت‌هاي جلب رضايت همسر، بهره‌مندي از حمايت و مسئوليت‌پذيري همسر، جست‌وجو و پذيرش حمايت خانواده و خارج از خانواده و آرامش محيط كار. نتيجه‌ اينكه ادراك از هويت مستحكم و پويا و همچنين انعطاف‌پذيري روان‌شناختي دو تجربۀ مهم زنان داراي رضايت شغلي در حل موفقيت‌آميز تعارض كار-خانواده است. براساس يافته‌هاي پژوهش مي‌توان گفت در آموزش‌هاي ضمن خدمت براي افزايش رضايت شغلي زنان شاغل مي‌توان دوره‌هايي با هدف توانمندسازي و ارتقاي انعطاف‌پذيري روان‌شناختي آنان برگزار كرد.