پيش‌بيني استرس تروماتيك كرونا و رشد پس از آسيب در پرستاران بخش مراقبت بيماران كرونايي براساس حمايت اجتماعي ادراك‌شده: نقش ميانجي شفقت خود و تنظيم شناختي هيجان

پژوهش حاضر با هدف پيش‌بيني استرس تروماتيك كرونا و رشد پس از آسيب در پرستاران بخش مراقبت بيماران كرونايي براساس حمايت اجتماعي ادراك‌شده صورت گرفت و براي اين منظور نقش ميانجي شفقت خود و تنظيم شناختي هيجان را درنظر گرفته است. پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي با مدل معادلات ساختاري و به لحاظ هدف كاربردي است. جامعۀ آماري شامل پرستاران شهر اصفهان بود كه در بيمارستان‌هاي مراقبت از بيماران كرونايي در سال 1400 مشغول به كار بودند. از ميان آن‌ها 230 نفر (143 زن و 87 مرد) به روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل حمايت اجتماعي ادراك‌شده چندبعدي (MSPSS)، شفقت خود (SCS)، پرسشنامۀ تنظيم شناختي هيجان (CERQ)، رشد و تكامل پس از آسيب (PGI) و استرس تروماتيك كرونا (CTSS) بود. براي تحليل داده‌ها از روش آمار توصيفي، مدليابي معادلات ساختاري و نرم‌افزارهاي SPSS نسخۀ 23 و ايموس نسخۀ 23 استفاده شد. نتايج نشان مي‌دهد حمايت اجتماعي ادراك‌شده به‌صورت مستقيم و غيرمستقيم به‌كمك راهبردهاي سازش‌يافتۀ تنظيم شناختي هيجان و شفقت به خود بر رشد پس از سانحه (P 0/01، β=0/228) تأثير مثبت و بر استرس تروماتيك كرونا (P 0/01، β=-0/316) تأثير منفي دارد؛ درحالي‌كه ضريب مسير مربوط به رابطۀ بين راهبرد سازش‌نايافته تنظيم هيجان با رشد پس از سانحه معنا‌دار نيست (0/05 P). يافته‌هاي اين پژوهش علاوه‌بر تلويحات كاربردي و نظري مي‌تواند الگويي مفيد براي ارائۀ خدماتي مؤثر به پرستاران باشد تا زمينه رشد و تكامل پس از آسيب و جلوگيري از ايجاد استرس تروماتيك كرونا به‌كار گرفته شود.