سيستم خودهاي انگيزشي زبان دوم و عملكرد زبان انگليسي: نقش واسطه‌اي خودنظم‌بخشي و اضطراب زبان دوم

هدف از پژوهش حاضر، بررسي مدل سيستم خودهاي انگيزشي زبان دوم در يادگيري زبان انگليسي و نقش واسطه‌اي خودنظم‌بخشي و اضطراب زبان دوم در مدارس است. روش پژوهش برحسب هدف كاربردي و برحسب گردآوري اطلاعات همبستگي بود. جامعۀ پژوهش حاضر دانش‌آموزان دختر دورۀ دوم متوسطۀ شهر يزد بود كه از جامعه، 300 نفر نمونه به روش خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. سپس دانش‌آموزان به پرسشنامۀ سيستم خودهاي انگيزشي زبان دوم (SLMSQ)، پرسشنامۀ خودنظم‌بخشي بوفارد (BSRQ) و اضطراب زبان خارجي (FLCAS) پاسخ دادند. داده‌هاي به‌دست‌آمده به روش همبستگي و تحليل مسير و با استفاده از نرم‌افزار SPSS 24 و Lisrel 8.7 تجزيه و تحليل شدند. يافته‌هاي حاصل از تحليل مسير با برازش مناسب، رابطۀ مستقيم خود آرماني را در يادگيري زبان انگليسي و رابطۀ غيرمستقيم تجربۀ يادگيري زبان دوم به‌واسطۀ خودنظم‌بخشي را معنادار نشان داد. همچنين رابطۀ مستقيم اضطراب يادگيري زبان انگليسي منفي و معنادار و رابطۀ غيرمستقيم خود آرماني به‌واسطۀ اضطراب در يادگيري زبان انگليسي مثبت و معنادار شد. در اين پژوهش، رابطۀ مستقيم خود اجباري (بايسته) و تجربۀ زبان دوم در يادگيري زبان انگليسي و رابطۀ غيرمستقيم خود اجباري به‌واسطۀ اضطراب زبان دوم در يادگيري زبان انگليسي معنادار نبود؛ بنابراين توصيه مي‌شود والدين نوجوانان را مجبور به يادگيري زبان انگليسي نكنند و سعي كنند انگيزۀ يادگيري زبان انگليسي را در آن‌ها دروني كنند.