رهيافتي پديدارشناسانه از ادراك معلمان از تاب‌آوري كودكان شهر تهران: يك مطالعۀ كيفي

هدف پژوهش حاضر، رهيافتي پديدارشناسانه از ادراك معلمان از تاب‌آوري كودكان شهر تهران بود. بدين‌منظور، اين پژوهش بر مبناي رويكرد تفسيرگرايانه و روش پديدارشناسي انجام شد. جامعۀ آماري پژوهش شامل معلمان منطقة ۱۳ شهر تهران در سال 1399 بودند كه از بين آن‌ها 20 نفر به روش هدفمند از نوع ملاكي، براي نمونه انتخاب شدند. در تحليل مصاحبه، اقداماتي مانند مرور يادداشت‌هاي تدوين‌شده بلافاصله بعد از انجام هر مصاحبه براي تعديل و تكميل مطالب يادداشت‌شده و همچنين تحليل با استفاده از راهبرد هفت‌مرحله‌اي كلايزي انجام گرفت. در اين پژوهش، 8 مضمون با عنوان‌هاي كنترل هيجانات، مهارت آموختني، خانواده، سرشت كودك، عامل محيطي، خلل در بلوغ فكري، آموزش مهارت ارتباطي و بازي، و ۴۴ زيرمضمون طي مصاحبه‌ها استخراج شدند. اين پژوهش تصورات و ادراكات معلمان از مفهوم تاب‌آوري در كودكان، عوامل و مؤلفه‌هاي اصلي ايجاد تاب‌آوري در كودكان، دلايل شكل‌نگرفتن تاب‌آوري در كودكان، آثار و پيامدهاي شكل‌نگرفتن تاب‌آوري كودكان و در پايان روش‌هاي مناسب براي تقويت تاب‌آوري در ميان كودكان را بررسي كرد. با توجه به يافته‌هاي پژوهش، عوامل فردي و خانوادگي در مسئلة عدم تاب‌آوري بسيار مهم و چشمگير است. همچنين آموزش فلسفه به كودكان و بهبود روابط ميان‌فردي، از جمله راهكارهاي كمك‌كننده به كودكاني است كه تاب‌آوري ندارند. از اين‌رو مدارس و معلمان مي‌توانند در اين امر پيش‌قدم شوند و گام‌هاي بسيار مهمي براي كمك به اين دسته از كودكان بردارند.