مقايسۀ اثربخشي درمان‌هاي هيجان‌مدار و شناختي-رفتاري متمركز بر آسيب بر تجارب هيجاني ناشي از طلاق والدين در نوجوانان

مطالعۀ حاضر با هدف مقايسۀ اثربخشي درمان‌هاي هيجان‌مدار و شناختي-رفتاري متمركز بر آسيب بر تجربيات هيجاني ناشي از طلاق والدين نوجوانان پسر انجام گرفت. پژوهش نيمه‌تجربي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. جامعۀ آماري پژوهش شامل كليۀ نوجوانان پسر (15 تا 18 سالۀ) شهر بندرعباس در سال 1399 و 1400 بودند كه تجربۀ طلاق والدين را داشتند. روش نمونه‌گيري از نوع هدفمند بود و 47 نوجوان پسر به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. براي جمع‌آوري اطلاعات، از مقياس تجارب هيجاني طلاق والدين (EEPD) استفاده شد. اطلاعات پژوهش، با استفاده از آزمون تحليل واريانس با سنجش مكرر و به‌وسيلۀ نرم‌افزار آماري SPSS-23 تحليل شدند. يافته‌هاي پژوهش نشان داد رويكرد هيجان‌مدار و رويكرد شناختي-رفتاري متمركز بر آسيب در مقايسه با گروه كنترل به‌طور معناداري موجب كاهش هيجانات دردناك ساده، هيجانات دردناك پيچيده و نيازهاي هيجاني شدند (0.01 p) و درعين‌حال به‌طور معناداري به رشد هيجاني نوجوانان انجاميدند (0.01 p). مقايسۀ رويكردهاي هيجان‌مدار و شناختي-رفتاري متمركز بر آسيب نشان داد در مرحلۀ پس‌آزمون، رويكرد هيجان‌مدار در كاهش هيجانات دردناك ساده (0.02 p)، هيجانات دردناك پيچيده (0.04 p) و رشد هيجاني (0.02 p) اثربخشي بيشتري دارد، اما در پيگيري تفاوت معناداري مشاهده نشد. در يك نتيجه‌گيري كلي مي‌توان گفت درمانگران و مشاوران مي‌توانند از هردو رويكرد، هم در كاهش هيجانات دردناك و هم در رشد هيجاني پس از طلاق در ميان نوجوانان استفاده كنند.