تاثير رشد اقتصادي بر فقر: مطالعات تطبيقي برنامه اول و سوم توسعه

با توجه به اصول 29، 31 و 43 قانون اساسي ايران، يكي از اهداف آرماني جمهوري اسلامي، مقابله با فقر و نابرابري اقتصادي و اجتماعي در كشور مي‌باشد و براي اين منظور دو استراتژي به طور موازي پس از انقلاب دنبال شده است.  يكي از اين استراتژي‌ها گسترش و كمك‌هاي جانبي دولت براي مبارزه با فقر و محروميت بود. در اين زمينه، دولت سياست‌ها و برنامه ريزي‌هايي در قالب برنامه‌هاي توسعه اقتصادي و اجتماعي به اجرا گذاشت. لذا با توجه به چنين ضرورتي هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير رشد اقتصادي بر فقر: مطالعات تطبيقي برنامه اول و سوم توسعه مي‌باشد. نتايج حاصل از برآورد الگوي پژوهش بر مبناي روش خود بازگشتي با وقفه‌هاي توزيعي حاكي از آن است كه رشد اقتصادي (از سال 1357 تا 1399) بر فقر در بلندمدت اثر مثبت و معني دار دارد در حالي كه رشد اقتصادي (برنامه اول و سوم توسعه)، رانت نفتي بر فقر اثر منفي و معني دار دارند، مخارج تامين اجتماعي بر فقر در بلند مدت تاثيري ندارد. لذا مي‌توان بيان داشت كه صرف رشد اقتصادي براي مقابله با فقر كافي نيست بلكه در كنار فرآيند رشد پويا، زير ساخت‌هاي بهبود يافته براي جامعه (از جمله فقرا) و اصلاحات نهادي بايد به موازات آن اجرا شود.