نقدي بر تفكر برنامه‌ريزي متمركز دولتي در ايران

هدف: اگرچه برنامه‎ريزي توسعه در ايران داراي سابقه بوده، اما همچنان از منظر توسعه متوازن در كشور پيشرفت چنداني ايجاد نشده است. هدف از پژوهش حاضر بررسي و تحليل نظام برنامه‎ريزي متمركز كشور است و مي‎كوشد نقاط ضعف و چالش‎هاي آن را به همراه ارائه راهكار مورد توجه قرار دهد. طرح پژوهش/ روش‎شناسي/ رويكرد: اين پژوهش به بررسي نحوۀ مواجه برنامه‏‌ها و ساير اسناد بالادستي به موضوع برنامه‏‌ريزي متمركز مي‌‏پردازد. اين پژوهش بر آن است كه با استفاده از روش توصيفي-تحليلي، با مرور نظام‌مند منابع، به ارزشيابي، تركيب و ارائه راهكار در مورد برنامه‏‌ريزي متمركز بپردازد. يافته‎ها: نتايج نشان مي‎دهد كه تغيير مسير موجود و حركت به سمت كاهش شكاف‎هاي فعلي نيازمند تغييرات جدي در تفكر برنامه‎ريزي متمركز است و بايد به سمت برنامه‎ريزي غيرمتمركز، منطقه‎گرا و متكثر حركت كرد. همچنين، شناسايي چالش‎هاي برنامه‎ريزي متمركز در ايران مي‎تواند به سياستگذاران و مجريان سياست‎ها كمك كند كه در تدوين و اجراي برنامه‎هاي توسعه به چالش‎هاي اشاره‎شده توجه كنند تا در مرحلۀ اجرا با مشكلات كم‎تري روبه‎رو شوند. ارزش/ اصالت پژوهش: استفاده از روش كيفي و طيف گسترده منابع داده‎ها باعث مي‎شود كه دسته‌بندي جديدي از چالش‌هاي برنامه‌هاي متمركز در ايران ارائه شود كه ابعاد مختلف اجراي سياست‌ها را پوشش مي‎دهد. پژوهش حاضر توانسته است پايه نظري قابل‌‎دفاعي براي برنامه‌ريزي در نظام اداري در برنامه توسعه در ايران پيشنهاد دهد و به ارتقاي سياستگذاري و برنامه‌ريزي توسعه كمك كند.