تأثير ريكاوري با غوطه‌وري در آب سرد بر شاخص‌هاي آسيب عضلاني و عملكرد ورزشي متعاقب انجام فعاليت سرعتي تكراري در فوتباليست‌هاي مرد جوان

انجام فعاليت بدني شديد ممكن است به ايجاد آسيب عضلاني و خستگي منجر شود. هدف از تحقيق حاضر بررسي تأثير روش ريكاوري با غوطه وري در آب سرد بر شاخص هاي آسيب عضلاني و عملكرد ورزشي متعاقب انجام فعاليت سرعتي تكراري در فوتباليست هاي مرد جوان بود. در اين تحقيق كاربردي 30 نفر از فوتباليستهاي جوان براساس معيارهاي ورود به تحقيق انتخاب شدند.درصد چربي، VO2max، قدرت و توان آزمودني‌ها اندازه‌گيري و سپس به صورت تصادفي به دو گروه 15 نفره شامل گروه غوطه وري در آب سرد(CWI) و كنترل (C) تقسيم شدند. با گذشت 24 ساعت از آزمون‌هاي آمادگي جسماني، نمونه‌گيري خون مرحله اول به منظور تعيين سطوح پلاسمايي لاكتات دهيدروژناز (LDH) و كراتين كينار (CK) انجام شد و پس از 24 ساعت همه آزمودني‌ها 8 نوبت در يك مسير 20 متري به صورت رفت و برگشت و با تمام سرعت دويدند. هر نوبت 7 ثانيه به طول مي‌انجاميد و بين هر نوبت 21 ثانيه استراحت داشتند. متعاقب اتمام تمرين، گروه كنترل به سرد كردن معمولي و گروه غوطه‌وري در آب سرد، مدت 12 دقيقه در مخزني از آب سرد با دماي 14 درجه سانتي‌گراد غوطه‌ور شدند. از آزمون‌هاي تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و بونفروني در سطح معناداري p 0.05 به منظور بررسي تغييرات درون گروهي و بين گروهي استفاده شد. نتايج نشان داد كه ريكاوري با غوطه وري در آب سرد موجب عدم افزايش سطوح CK، LDH مي‌شود. همچنين عملكرد در متغير‌هاي حداكثر اكسيژن مصرفي، قدرت و توان عضلاني در هر دو گروه كاهش نداشت( p 0.05 ). سطوح پلاسمايي CK در گروه,C 24 و 48 ساعت پس از ريكاوري افزايش معناداري داشت(0/0001=P). همچنين LDH در گروه C 24 و 48 ساعت پس از ريكاوري افزايش معناداري داشت(0/0001=P=). اما سطوح پلاسمايي CK در گروهCWI 24 و 48 ساعت پس از ريكاوري افزايش معناداري نشان نداد. همچنين سطوح پلاسمايي LDHدر گروه CWI 24 ساعت پس از ريكاوري افزايش معناداري داشت(0/0001=P=) اما 48 ساعت پس از ريكاوري افزايش معناداري نشان نداد. نتايج اين تحقيق نشان داد كه روش ريكاوري با غوطه وري در آب سرد احتمالاً در كاهش آسيب عضلاني ناشي از تمرين شديد اثربخش بوده و مربيان مي‌توانند از اين روش ريكاوري در جهت كاهش آسيب عضلاني متعاقب تمرينات شديد استفاده كنند.