توسعه و كاربرد گياه پالايي در پالايش خاك هاي آلوده به فلزات سنگين

موضوع آلودگي خاك توسط مواد شيميايي زائد باعث افزايش نگراني‌هايي در مورد محيط زيست شده است. از ميان آنها فلزات سنگين به دليل غيرقابل تجزيه بودن و اثرات فيزيولوژيكي كه بر موجودات زنده دارند. فلزات سنگين در محيط تجزيه نمي‌شوند، بنابراين نياز به خارج كردن آن‌ها از محيط مي‌باشد. از طرفي هزينه‌هاي بسيار گزاف روش‌هاي فيزيكي و شيميايي سبب تلاش در جهت دست‌يابي به روش‌هاي ارزان‌تري شده است. بنابراين پژوهشگران روش نويني با استفاده از پتانسيل گياهان براي زدودن آلودگي خاك ها و حفظ اين سرمايه ملي بنا نهاده اند. از مشخص‌ترين معايب اين روش محدود به سايت هاي با آلودگي متوسط و پائين، توليد بيوماس پايين، ريشه كم عمق، دسترسي زيستي پايين فلزات در خاك به ويژه خاك هاي آهكي و جوان در مناطق خشك و نيمه خشك ، زمان بر بودن مي باشد. يكي از راه حل ها به منظور فائق آمدن مشكلات ذكر شده در گياه پالايي، انتخاب گونه هاي مناسب، استفاده از باكتري‌هاي مقاوم به فلزات سنگين و محرك رشد گياه، براي تقويت سيستم ريشه‌اي ، توليد زيست توده بيشتر و افزايش دسترسي زيستي فلزات توسط گياهان مي باشد. بنابراين استفاده از تلقيح ميكروبي به گونه هاي گياهي كمك خواهد كرد تا فلزات سنگين از خاك به طور موثر پالايش شوند. كاربرد تكنيك گياه پالايي تاكنون در كشور ما كمتر و تنها در آزمايشگاه ها و به صورت آزمايشي انجام شده و به علت ناآگاهي و بي توجهي مسولان هيچ گاه به عنوان روشي موثر در پالايش فلزات سنگين در خاك هاي آلوده مورد استفاده قرار نگرفته است. لذا ضروري است تا ضمن معرفي و جايگزيني گياهان و به كارگيري استراتژي هاي نوين براساس بررسي همياري گياهان جوامع ميكروبي ، بتوانيم در مسير گسترش و بومي سازي گياه پالايي نوين، جهت كاهش ريسك سلامت خاك و افزايش امنيت غذايي به طور موثر و اقتصادي گام برداريم.