تحليل ساختاري روشها و رويكردهاي طراحي معماري پايدار پژوهش‌محور

به‌طور كلي، بيشتر روشهاي حل مسائل، براي تعريف مساله قائل به طراحي هستند؛ ولي بيشتر اين شيوه‌ها و مدلها در نهايت به نوعي دوگانگي پيچيده و مبهم، يعني تلاش توامان شناخت مساله و حل آن مي‌انجامد. بدون شناخت كامل يك مساله، حل كردن آن غيرممكن مي‌نمايد. پس مي‌توان گفت هدف اصلي برنامه‌ريزي در معماري عبارت است از: «دستيابي به اطلاعات كافي براي ايجاد وضوح، درك و طرح مساله در معماري.» از سويي ديگر، امروزه جايگاه پژوهش در تعامل آن با آموزش معماري موضوعي موردتوجه بوده، حال انكه در فرايند طراحي معماري اين مقوله مغفول مانده و مورد تساهل و تسامح واقع شده است. لذا در اين مقاله، بررسي مدلها و روشهاي «طراحي پژوهش‌محور» معماري و تحليل ساختاري آنها موردتوجه قرار گرفته است. روش تحقيق مقاله حاضر، توصيفي تحليلي با ابزار گردآوري داده مشتمل بر مطالعات كتابخانه‌اي و اسنادي است. يافته‌هاي تحقيق خاضر نشان مي‌دهد كه وجود رابطه بين اكتساب و كاربرد اطلاعات براي خلق يك تعامل پويا بين تئوري و عمل الزامي است. اين تعامل، محوري براي درك اطلاعات تحقيقي و كاربرد صحيح آن است؛ چنانچه مدلهاي ادبيات موضوعي پژوهش را داراي دو نقش كليدي مي‌دانند: «ايجاد ضوابط براي ارزش گذاري ايده»؛ و «ايجاد اصول كلي براي استفاده در حين طراحي». فاز ارزش‌يابي بعد از مرحله ساخت نيز مي‌تواند در پژوهش به‌كار رود كه مدلهاي پيشنهادي در چهار مرحله ارائه مي‌گردد: «شناخت مسأله»، «توليد ايده»، «تحليل ايده» و «ارائه راه‌حل طراحي». در پايان نيز تحليل مقايسه‌اي مدلها و روشهاي طراحي پژوهش محور (مدل ايده آزمون، مدل تجزيه و تركيب، مدل تجربي، مدل منطقي، مدل تداعي‌گرا) بيان گرديده است.