توليد بيوگاز در شمال غرب ايران: از نقطه نظر ارزيابي چرخه حيات

اثرات زيست محيطي سيستم هاي توليد بيوگاز به مفاهيم فني و شرايط استفاده از آن بستگي دارد. ارزيابي چرخه حيات توليد بيوگاز تحت تأثير عوامل مختلفي مانند بستر توليد بيوگاز و مسيرهاي استفاده از بيوگاز و باقي مانده هاي هضم شده است. هدف از ارائه اين مطالعه، ارزيابي اثرات زيست محيطي توليد بيوگاز در مقياس كوچك در شمال غرب ايران مي باشد. به منظور محاسبه ميزان انتشار گازهاي گلخانه اي خاص از توليد بيوگاز، روش استاندارد ارزيابي چرخه حيات به كارگرفته شد. بسترهاي انتخاب شده براي توليد بيوگاز در مقياس كوچك در ايران شامل ضايعات رايج خانوارهاي روستايي در اين مناطق است. اكثر كشاورزان در اين مناطق گاو شيري دارند، بنابراين انتخاب كود گاوي به عنوان بستر اوليه منطقي به نظر مي رسد. اين بستر را مي توان مستقيماً از گاوداري ها، در صورت وجود، يا مراتع جمع آوري شود و سپس با آب مخلوط شود تا يك ماده همگن براي تغذيه هضم كننده بيوگاز به دست آيد. در جايي كه مردم آشپزي مي كنند، زباله توليد مي شود، در اينجا ما به زباله هاي آشپزخانه با محتواي چربي متوسط به عنوان يك گزينه ورودي براي دستگاه تخمير نگاه مي كنيم. يك محصول ضايعاتي خاص از پخت روزانه، پوست سيب زميني است، زيرا سيب زميني در اين منطقه از ايران، به دليل توليد بالا، به عنوان غذاي اصلي محسوب مي شود. بستر مشترك براي سناريوي سوم، كاه گندم است. سناريو دوم با 70٪ كود گاو و 30٪ پوست سيب زميني كمترين ميزان توليد بيوگاز در سال را با 69.6 متر مربع نشان مي دهد. اما سناريو سوم بيشترين خروجي بيوگاز را در اين مقايسه دارد. نتايج نشان مي دهد كه سناريو اول با 0.236 كيلوگرم معادل CO2 معادل كمترين و سناريوي سوم را با 0.333 كيلوگرم CO2 معادل، بيشترين مقدار معادل CO2 منتشر مي كند.