جدايي گزيني شهرها و مصرف گرايي نمادين چالشي فراروي محيط زيست شهري

امروزه شهرنشيني فزاينده و افزايش سكونتگاه‌هاي شهري، بيشترين تأثير را بر محيط زيست گذاشته و شهر به‌عنوان يكي از مراكز اصلي آلاينده محيط زيست درآمده است. مصرف‌گرايي نمادين كه يك نوع سبك زندگي به شمار مي‌رود، سبب مي‌شود تا افراد با سلايق مشابه در محلات مرفه‌نشين شهرها دور هم جمع شده و ضمن اينكه از اين طريق تشخص خاصي به محل زندگي خود مي‌دهند بلكه مانع از ورود افراد با سبك زندگي متفاوت به اين محلات مي‌شوند. اين مسئله باعث بروز مشكلاتي از جمله جدايي‌گزيني در مناطق خاصي از شهر شده است كه در نگارش پيش‌رو به بررسي آن پرداخته مي‌شود. از اين‌رو در تحقيق حاضر، به رتبه‌بندي محلات شهري و ميزان جدايي‌گزيني محلات هدف در شهر اردبيل به روش توصيفي و تحليلي و با استفاده از روش تصميم گيري چندشاخصه ايداس مورد سنجش و ارزيابي قرار گرفته است؛ تا ميزان جدايي‌گزيني شهرها و مصرف‌گرايي نمادين شهر اردبيل مورد سنجش قرار گيرد. جهت رتبه بندي جدايي‌گزيني شهر اردبيل، از 7 معيار استفاده شد. شاخص‌هاي مربوطه با استفاده از روش كرتينك وزن‌دهي و معيارها با بهره‌گيري از تكنيك تصميم‌گيري ايداس رتبه‌بندي شدند. براساس سنجه‌هاي به كار رفته در پژوهش و نتيجه حاصل از پياده‌سازي تكنيك ايداس، محلات منطقه 3 شهر اردبيل با كسب پايين‌ترين درصد در نامطلوب‌ترين وضعيت به لحاظ مصرف‌گرايي و در جايگاه آخر قرار گرفته‌اند محلات منطقه 4 نيز با كسب بيشترين امتياز در وضعيت مطلوبي قرار دارند. محلات منطقه 4 به دليل اينكه جز سكونتگاه‌هاي غيررسمي مي‌باشند لذا كمترين تاثير منفي را به لحاظ مصرف‌گرايي برمحيط زيست داشته‌اند.