امكان‌سنجي توسعه گردشگري هوشمند با تأكيد بر توسعه پايدار (مطالعه موردي: شهر اردبيل)

امروزه شهرهاي توسعه يافته جهان، براي فايق آمدن بر مشكلات زيرساختي و اقتصادي به توسعه گردشگري هوشمند شهري روي آورده اند. در همين خصوص، شهر اردبيل به عنوان يكي از قطب‌هاي گردشگري كشور است كه به نظر مي‌رسد در صورت بهبود زيرساخت‌هاي فناوري اطلاعات، گردشگري آن از نوع هوشمند شود. از اين جهت هدف اصلي اين تحقيق توان‌سنجي گردشگري هوشمند در شهر اردبيل با تاكيد بر توسعه پايدار مي باشد. اين تحقيق از لحاظ روش توصيفي تحليلي و از لحاظ هدف كاربردي مي باشد. داده‌هاي مورد نياز از طريق اسنادي و ميداني (پرسشنامه امكان‌سنجي با استفاده از تكنيك تلوس) جمع‌آوري شده است. جامعه‌آماري اين تحقيق، گردشگران و كارشناسان حوزه گردشگري شهر اردبيل مي‌باشند كه باتوجه به نامشخص بودن تعداد آنها، از روش نمونه‌گيري دردسترس تعداد 50 نفر از گردشگران و از روش گلوله برفي براي كارشناسان استفاده شد، بگونه‌اي كه پرسشگري كارشناسان به تعداد 20 نفر تا مرحله اشباع نظري پيشرفت. جهت تجزيه و تحليل داده‌هاي جمع‌آوري شده از آزمون‌هاي تي تست و تي مستقل در قالب نرم افزار SPSS استفاده شد. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه با توجه ميانگين ابعاد فني، اقتصادي، عملياتي، قانوني و زمان‌بندي، امكان توسعه گردشگري هوشمند در شهر اردبيل در حد متوسط رو‌به‌بالا است و بين ميانگين نظرات گردشگران و كارشناسان اختلاف معناداري وجود ندارد. نتيجه اينكه جهت پياده‌سازي و توسعه گردشگري هوشمند، تلاش‌هاي زيادي از جمله بهبود زيرساخت‌ها و تدارك برنامه‌هاي مدون (برنامه‌ريزي) لازم است.