عملكرد گونه هاي مرتعي Agropyron elongatum و Festuca arundinacea تحت شرايط مزرعه در سطوح مختلف شوري آب درياي خزر

كمبود منابع آب شيرين و نياز روزافزون جمعيت به آب هاي با كيفيت خوب جهت توليد گياهان، سبب شده تا استفاده از منابع آبي قابل اطمينان مورد بررسي قرار گيرد. يكي از اين منابع، آب‌هاي شور در دسترس مي‌باشد. هدف اين تحقيق، بررسي روش تلفيق آب درياي خزر با آب شيرين بر عملكرد گونه‌هاي، Agropyron elongatum و Festuca arundinacea مي‌باشد. براي اين منظور آزمايشي در قالب طرح اسپيليت پلات و بلوك هاي تصادفي با سه تكرار و پنج سطح شوري (آب شيرين (شاهد) و نسبت هاي 10، 20، 30 و 50 درصد آب درياي خزر) بر پايه كشت در مزرعه انجام شد. در اين بررسي پارامتر‌هاي درصد جوانه‌زني، سرعت جوانه‌زني، شاخص جوانه زني، ضريب سرعت جوانه زني، متوسط جوانه زني روزانه، وزن تر و خشك اندام هاي هوايي و ريشه، توليد، درصد رطوبت نسبي، درصد عناصر سديم، پتاسيم، نيتروژن و پروتئين دو گونه مرتعي مورد بررسي قرار گرفت. داده‌هاي حاصل با استفاده از تجزيه واريانس و با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 25 و مقايسه ميانگين حاصل از داده‌هاي آماري با استفاده از آزمون LSD مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان داد كه در شرايط كشت در شرايط مزرعه گونه هاي Agropyron elongatum و Festuca arundinacea تا سطح شوري 50 درصد جوانه زدند. همچنين نتايج نشان داد بيشترين سرعت جوانه زني و شاخص جوانه زني در گونه Agropyron elongatum مربوط به تيمار 20 درصد آب دريا و در گونه فستوكا مربوط به تيمارهاي شاهد و 10 درصد آب دريا بوده است. بيشترين طول ساقه و ريشه مربوط به گونه آگروپايرون در تيمار 10 درصد آب دريا بوده است. نتايج حاصل از توليد نشان داد كه در آگروپايرون با افزايش سطح شوري تا 20 درصد توليد افزايش و پس از آن كاهش يافت ولي ميزان توليد تيمار 30 درصد آب دريا بيشتر از تيمار شاهد و 10 درصد بوده است. در فستوكا با افزايش سطح شوري تا 10 درصد ميزان توليد افزايش و پس از آن به طور منظم كاهش يافت. ميزان محتوي رطوبت نسبي، پتاسيم، نيتروژن و پروتئين در هر دو گونه با افزايش سطح شوري كاهش و درصد سديم افزايش يافت. در مجموع گونه آگروپايرون در همه مراحل جوانه زني و رشد، عملكرد مناسبتري نسبت به گونه فستوكا داشته و توانايي خوبي براي رشد در شرايط تنش شوري دارد.