دارالتأديب‌هاي تهران عصر پهلوي و بررسي وضعيت كودكان ساكن آن

مفهوم «كودكي» ازجمله مفاهيم نسبتاً مغفول در علم تاريخ است و حوزه «مجازات كودكان» بيش از «كودكي» مورد بي‌‌مهري واقع شده است. در حقوق كيفري مدرن، كودكان بزهكار واجد حقوقي انكارناپذير همچون زيست در مكاني مجزا از زندانيان بالغ شدند. در مقاله حاضر تكوين انديشه‌هاي نوين در خصوص مجازات كودكان مطمح‌نظر است و سؤال اصلي از اين قرار است كه چرا باوجود تكوين و تأسيس «دارالتأديب»‌‌هاي تهران بازهم به‌طور مكرر شاهد ناديده گرفتن حقوق اوليه آن‌ها هستيم؟ فرضيه تحقيق كنوني متضمن اين ايده است كه علت عمده‌‌ رفتارهاي خشونت‌آميز و تجاوزكارانه نسبت به كودكان، قرارگيري دارالتأديب‌هاي تهران در محوطه‌‌ زندان اصلي پايتخت يعني زندان قصر بوده است و به نظر مي‌رسد نزديكي و مجاورت اين دو نهاد يكي از علل اصلي تجاوز به حقوق كودكان بوده است. يكي از دستاوردهاي مهم پژوهش حاضر براي دست‌اندركاران دارالتأديب‌ها يا كانون‌‌هاي اصلاح و تربيت كنوني اين است كه نزديكي مكان زندان افراد بالغ با دارالتأديب‌ها يكي از علل عمده آزار و اذيت كودكان توسط زندانيان بزرگسال بوده است و حتي‌‌‌‌الامكان بايد مكان دارالتأديب‌ها به‌دوراز زندان‌ها باشد.