استرداد دادخواست و دعوا (نقدي بر ماده 107 قانون آيين دادرسي مدني با مطالعه تطبيقي حقوق فرانسه)

صدر ماده (107) قانون آيين دادرسي مدني اشعار مي دارد ، استرداد دعوا و دادخواست به ترتيب زير صورت مي گيرد. سپس در سه بند، بند الف استرداد دادخواست بند ب، استرداد دعوا قبل از ختم مذاكرات و بند ج استرداد دعوا پس از ختم مذاكرات را مورد اشاره قرار داده است. در هر سه بند استرداد دعوا و دادخواست با اراده خواهان است و فقط در بند ج (استرداد دعوا پس از ختم مذاكرات) راضي بودن خوانده شرط استرداد است. در اين فرض هم اگر خوانده رضايت ندهد، خواهان مي تواند دعواي خود را استرداد نمايد. اما دادگاه بايد قرار سقوط دعوا صادر كند به اين معنا كه خواهان ديگر حق دادخواهي در مورد همان موضوع را ندارد. بنابراين به موجب اين ماده در استرداد دعوا و دادخواست اراده خواهان كارگزار است و اراده خوانده يا خواندگان هيچ تاثيري ندارد. به علاوه در مورد تكليف دادگاه به محكوميت خواهان به پرداخت هزينه هاي دادرسي هم در فرض استرداد دادخواست و هم دعوا اشاره اي نشده است. اين در حالي است كه به طور قطع ارائه دادخواست و سپس دعوي موجب تحميل هزينه هايي به خوانده يا خواندگان مي شود كه دادگاه تكليف دارد در مورد آن رسيدگي كند. هم چنين در اين ماده چهار اصطلاح دادخواست، دعوا، ختم مذاكرات و سقوط دعوي مورد اشاره قرار گرفته اما مفهوم آن بيان نشده است. در اين مقاله سعي بر آن است تا اين ماده مورد بحث و نقد قرار گرفته و با موارد مشابه حقوق فرانسه مورد تطبيق قرار گيرد.