اثربخشي آموزش مهارت‌هاي ارتباطي بين فردي بر اميد به تحصيل و احساس تعلق به مدرسه دانش آموزان

اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي آموزش مهارت‌هاي ارتباطي بين فردي بر اميد به تحصيل و احساس تعلق به مدرسه انجام گرفت. روش پژوهش نيمه‌آزمايشي از نوع پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش كليه دانش‌آموزان پسر پايه ششم ابتدايي شهر زهك (استان سيستان و بلوچستان) در سال تحصيلي 1401-1400 به حجم 413 نفر بودند. نمونه شامل 30 دانش‌آموز بود كه به شيوه نمونه‌گيري تصادفي چند مرحله‌اي انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفره و كنترل گمارده شدند. ابزار جمع آوري داده‌ها پرسشنامه‌هاي اميد به تحصيل (خرمائي و كمري، 1396) احساس تعلق به مدرسه (بري، بتي و وات، 2004) بود كه تمام آزمودني‌ها در مرحله پيش آزمون آن را تكميل كردند، سپس برنامه آموزش مهارت‌هاي ارتباطي بين فردي (احمدي و همكاران، 1392) براي گروه آزمايش در هشت جلسه اجرا شد و در نهايت، پس آزمون از تمام گروه‌هاي گروه آزمايش و كنترل گرفته شد. به منظور تجزيه و تحليل داده‌ها از روش تحليل كواريانس استفاده شد. نتايج نشان داد كه آموزش مهارت‌هاي ارتباطي بين فردي هم بر اميد به تحصيل و هم بر احساس تعلق دانش‌آموزان به مدرسه تأثير مثبت و معناداري دارد  (0.01 p-value). بنابراين بايد آموزش مهارت‌هاي ارتباطي بين فردي به عنوان يكي از سرفصل‌هاي درسي در راستاي ارتقاي اميد به تحصيل و احساس تعلق دانش‌آموزان به مدرسه مورد توجه قرار گيرد.