مدل يابي معادلات ساختاري كمك طلبي بر اساس خودتعيين گري و شكفتگي با نقش ميانجي باورهاي انگيزشي

غالباً دانش آموزان با موقعيت هايي مواجه مي شوند كه در آن موقعيت ها نمي توانند خواسته هاي خود را برآورده كنند و به كمك ديگران نياز دارند. در چنين موقعيتي بايد از نياز خود، به كمك، آگاه باشند؛ تصميم به جستجوي كمك بگيرند و راهبردهايي را براي استفاده از كمك ديگران به كار گيرند. هدف پژوهش حاضر مدل يابي ساختاري كمك طلبي براساس خودتعيين گري و شكفتگي با نقش ميانجي باورهاي انگيزشي دانش آموزان بود. جامعه آماري شامل دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر تهران در سال تحصيلي 99 - 1398 بود. حجم نمونه 539 دانش آموز كه با روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي انتخاب شدند و به پرسشنامه هاي كمك طلبي رايان و پنتريچ (1997)، باورهاي انگيزشي پنتريچ، اسميت، گارسيا و مك كاركي (1991 )، نيازهاي اساسي خودتعيين گري ايلاردي، لئون، كيسر و رايان ( 1993) و مقياس شكفتگي داينر، امونس، لارسن و گريفين ( 2008) پاسخ دادند. داده هاي حاصل از پژوهش با نرم افزار SPSS23 و AMOS23 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها نشان داد بين خودتعيين گري و شكفتگي با كمك طلبي رابطه معنادار مثبت وجود دارد(01 / 0 p ) و اثر غيرمستقيم خودتعيين گري بر كمك طلبي و نيز شكفتگي بر كمك طلبي از طريق باورهاي انگيزشي معنادار بود (01 / 0 p ) بنابراين مي توان نتيجه گرفت باورهاي انگيزشي نقش واسطه اي در رابطه خودتعيين گري كمك طلبي و شكفتگي كمك طلبي دارد و خودتعيين گري و شكفتگي مي توانند كمك طلبي را پيش بيني كنند. نتايج تحليل داده ها نشان داد مدل با داده هاي پژوهش برازش مناسبي دارد. لذا با توجه به اينكه يادگيرندگان فعال، تمايل بيشتري به جستجوي كمك دارند دست اندركاران آموزش با اثرگذاري بر خودتعيين گري و شكفتگي و باورهاي انگيزشي، كمك طلبي را در دانش آموزان افزايش داده تا منجر به پيشرفت تحصيلي، اجتماعي و ... آنها گردد.