تأثير تمرين استقامتي بر ساز و كار ذخاير گليكوژن عضلاني در موش‌هاي C57BL/6 پيش ديابتي

اهداف: ديابت نوع 2 از اختلال در گلوكز ناشتا يا اختلال در تحمل گلوكز نشات گرفته است كه به صورت پيش ديابت شناخته مي شود. پيش ديابت گريبان گير بسياري در كشورهاي توسعه يافته و غير توسعه يافته شده است و اقدامات در افراد پيش ديابت به صورت مؤثري در كاهش آمار افراد ديابتي موثر خواهد بود. هدف پژوهش حاضر، بررسي تأثير تمرين استقامتي بر ذخاير گليكوژن عضلاني موش‌هاي‌ پيش ديابتي شده مي باشد. بر اين اساس تعداد 15 سر موش‌ نر نژاد C57BL/6 به‌طور تصادفي به دو گروه تقسيم شدند: موش‌هاي تغذيه‌شده با رژيم غذايي طبيعي (ND ، 5 عدد) و رژيم غذايي پرچرب (HFD ، تعداد 10 عدد). موش‌ها به مدت ۱۲ هفته تغذيه شدند. پس از تشخيص القاي پيش ديابت توسط آزمون هاي تشخيصي در گروه HFD ، اين گروه به دو زيرگروه تقسيم شدند: موش‌هاي پيش ديابت شده (PD) و موش‌هاي پيش ديابت شده به همراه تمرين استقامتي (PD-Ex) كه به صورت دويدن بر تردميل 5 روز در هفته و 45 دقيقه در هر روز و با سرعت فزاينده از 15 الي 23 متر بر دقيقه انجام شد. يافته ها: نتايج كاهش معناداري(P 0/0001) در سطح گلوكز خون و مقاومت انسوليني را در گروه PD-Ex نسبت به PD نشان داد. همچنين تكنيك PAS كاهش قابل‌مشاهده و كمي در سطح (p 0/001)از ذخاير گليكوژن عضله ي دوقلو در موش هاي گروه HFD نسبت به گروه ND نشان داد درحاليكه تمرين استقامتي باعث افزايش تجمع گليكوژن در اين عضله شد. سطح بيان نسبي دخيل در ذخاير كيلگوژن عضله كه از طريق تكنيك Real-Time PCR انجام گرفت، كاهش معناداري (p 0/05) را در ژن هاي PI3K, AKT, GYS1، و ژن LRRC8A و در خصوص GSK3 افزايش معناداري (p 0/05) بين گروه ND در مقايسه با گروه HFD نشان داد. ايم امر نشان‌دهنده اختلال مسير پيام رساني ذخاير گليكوژن در گروه HFD مي‌باشد.اما تمرين استقامتي (PD-Ex) منجر به بهبود قابل‌ملاحظه‌اي از سطح بيان ژن هاي PI3K, AKT, GYS1 و LRRC8A شد. نتيجه گيري: به طور كلي به نظر مي‌رسد انجام تمرين استقامتي، تأثيرات منفي شرايط پيش ديابتي ناشي از مصرف رژيم غذايي پرچرب را بهبود مي بخشد.