كاركرد زبان در شكل‌گيري تئاتر بومي

كلام در تئاتر، اساسي‌ترين بخش از بافتار نمايشي است، زيرا كلمه، اصلي ترين توانايي شخصيت نمايشي براي افاده‌هاي دروني و بيروني است. راه اندازي هرگونه جريان سازنده درام، با شكل‌گيري قصه توسط كاراكترهاي نمايشي انجام مي گيرد؛ امري كه تنها با اداي كلام از سوي همان شخصيت ها محقق مي شود. حتي ساير عناصر افاده‌گر چون ميميك و يا فيزيك  كه نوعي بيان دراماتيكي را پيش مي برند  تابعي از ارتباطات كلامي شخصيت هاي نمايشي اند. يافته هاي اين پژوهش توصيفي تحليلي بر پايه اسناد كتابخانه اي نشان مي دهد كه زبان بومي در تئاتر بومي، نه‌تنها يكي از مهم‌ترين عناصر سازنده درام است، بلكه به واسطه زيربناي كلام محور تئاتر، مهم‌ترين عامل آن نيز محسوب مي شود. از آنجا كه غالباً مخاطب تئاتر بومي براي برقراري ارتباط و درك و تفسير آن، نياز به فهم كلام دارد، داشتن زبان بومي مي‌تواند كمك شاياني به درك و تحليل اثر نمايشي كند. تئاتر بومي حاوي پيامي است به شكل عيان يا رمزگون- البته در لفافه موضوع و با داستاني خاص- كه از سوي گروه نوشتاري و اجرايي، به گيرنده پيام يعني تماشاگر ارسال مي شود. در اين ارتباط، زبان به عنوان مهم‌ترين عنصر، نقشي كاركردي دارد. پژوهشگر معتقد است كه مردم يك اقليم مي توانند به راحتي با آثار نمايشي به رنگ و بوم خويش كه از شاخص زبان بومي بهره مي برند، ارتباطي نزديك برقرار كرده و علاوه بر حظّ بصري و سمعي، از زواياي بازي هاي پيدا و پنهان كلامي اش نيز بهره مند گردند و روند گفتمان تئاتري را تكميل تر كنند تا پيام به واسطه زبان بومي، به صورت كامل به مخاطب عرضه گردد.