اثربخشي برنامه آموزشي سازگاري اجتماعي بر ادراك شايستگي، اشتياق تحصيلي و احساس تعلق به مدرسه در دانش‌آموزان پسر

پژوهش حاضر باهدف تعيين اثربخشي برنامه آموزشي سازگاري اجتماعي بر ادراك شايستگي، اشتياق تحصيلي و احساس تعلق به مدرسه در دانش‌آموزان پسر انجام شد. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل تمامي دانش‌آموزان پسر دوره دوم متوسطه شهر سقز كه تعداد آن‌ها بر اساس اعلام نظر آموزش‌وپرورش (N=2300) در سال تحصيلي 1400 1399 بودند كه از طريق روش نمونه‌گيري در دسترس تعداد 30 نفر انتخاب گرديد و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و گواه (15 نفر) قرار گرفتند. ابزار اندازه‌گيري در اين پژوهش پرسشنامه‌هاي ادراك شايستگي (هارتر، 1982) اشتياق تحصيلي (فردريكز، بلومنفيلد و پاريس، 2004) و احساس تعلق به مدرسه (بري، بتي و وات، 2005) بودند. دانش‌آموزان گروه آزمايش 10 جلسه 90 دقيقه‌اي و به مدت 5 هفته متوالي (هر هفته 2 جلسه) تحت آموزش برنامه سازگاري اجتماعي (نجاري، جديدي، مرادي و كريمي، 1397) قرار گرفتند و گروه كنترل هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. داده‌هاي بدست آمده با استفاده از روش تحليل كوواريانس چندمتغيري مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. نتايج پژوهش نشان داد كه آموزش برنامة سازگاري اجتماعي تأثير معناداري برافزايش ادراك شايستگي (P=0.048)، اشتياق تحصيلي (P=0.049) و احساس تعلق به مدرسه (P=0.040) در دانش‌آموزان پسر دارد. درمجموع نتايج حاكي از اثربخش بودن برنامه سازگاري اجتماعي به‌عنوان يك روش مؤثر در افزايش ادراك شايستگي، اشتياق تحصيلي و احساس تعلق به مدرسه در دانش‌آموزان پسر بود. لذا پيشنهاد مي‌شود كه اين برنامه توسط متوليان آموزش‌وپرورش و نهادهاي تربيتي جهت طراحي برنامه‌هاي آموزشي پيشگيرانه و بهبود دستاوردهاي آموزشي مورداستفاده قرار بگيرد.