تحليل كيفي آسيب‌هاي همه‌گيري كوويد ۱۹ بر اقامتگاه‌هاي بوم‌گردي استان مازندران

بوم‌گردي مانند هر نوع كسب‌وكار ديگر در گردشگري از پيامدهاي منفي بحران كرونا مصون نماند. معمولاً، بوم‌گردي به‌عنوان يكي از راهكارهاي توسعه پايدار نواحي روستايي قلمداد مي‌شود. البته بوم‌گردي نيز همانند ساير انواع گردشگري، امروزه تحت تأثير ويروس كرونا و پيامدهاي منفي آن است. هدف از پژوهش حاضر، شناسايي آسيب‌هاي ناشي از بحران كرونا بر كسب‌وكار بوم‌گردي، بسترهاي تشديدكننده آن و پيشنهادهايي براي كاهش آسيب‌ها در مناطق روستايي مازندران است. اين پژوهش با رويكرد كيفي و با ابزار مصاحبه انجام شده است. نمونه‌گيري هدفمند انجام شد كه بعد از انجام 21 مصاحبه با صاحبان اقامتگاه‌هاي بوم‌گردي اشباع نظري صورت گرفت. مصاحبه‌ها در مناطق روستايي استان مازندران انجام شد. در تحقيق حاضر، باورپذير كردن گزينشي به‌عنوان روش سنجش اعتبار استفاده شد. با نقل‌قول‌هاي مستقيم و مختلف، به صورتي مستند، باورپذيري نتايج تحقيق از سوي محققان از طريق مستدل شدن متن با نقل‌قول‌هايي قابل‌قبول، قابل‌فهم شد. براي تأييد روايي ابزار سنجش، از گونه‌هاي روايي و راهبرد استفاده شد. در بخش استخراج و كدگذاري، 57 مفهوم اوليه حاصل شد كه در 5 مقوله اصلي (آسيب‌هاي اقتصادي)، 2 مقوله اصلي (آسيب‌هاي اجتماعي)، 3 مقوله اصلي (آسيب‌هاي رواني) جاي گرفتند. بسترهاي تشديدكننده آثار كرونا در 2 مقوله اصلي قرار گرفتند. هم‌چنين، كاهش درآمد مهم‌ترين آسيب اقتصادي و كاهش شاخص‌هاي تضمين و قابليت اطمينان خدمات گردشگري مهم‌ترين آسيب شغلي بود. نهايتاً، از ديدگاه صاحبان اقامتگاه‌هاي بوم‌گردي مهم‌ترين بستر تشديد آثار كرونا بر بوم‌گردي، مديريت اجرايي ناكارآمد و فقدان مهارت‌هاي شغلي شناسايي شدند.