واكاوي وضعيت و تبيين‌كننده‌هاي امنيت غذايي در بين خانوارهاي روستايي شهرستان بهار، استان همدان

امنيت غذايي، چالش دهه‌هاي آتي و ضرورت تحقيقاتي امروز دنيا است. پژوهش حاضر با هدف شناسايي وضعيت و عوامل مؤثر بر امنيت غذايي خانوارهاي روستايي در شهرستان بهار در استان همدان انجام شد.  جامعه آماري پژوهش شامل تمام سرپرستان خانوارهاي روستايي شهرستان بهار (1000=N) بودند كه با استفاده از جدول مورگان 388 سرپرست خانوار از طريق نمونه‌گيري طبقه‌اي با‌توجه‌به دو ملاك جمعيت و منطقه جغرافيايي به‌عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. براي سنجش امنيت غذايي نيز از پرسش‌نامه استاندارد كرنل استفاده شد. نتايج تحقيق نشان داد كه 8/51 درصد جامعه موردمطالعه در وضعيت امن و 2/48 درصد در وضعيت ناامن غذايي بودند. حدود 3/9 درصد از خانوارهاي روستايي ناامني غذايي همراه با گرسنگي شديد را تجربه مي‌نمودند كه اكثريت اين خانوارها در روستاهاي غربي شهرستان بهار سكونت داشتند. نتايج همبستگي نشان داد كه امنيت غذايي با عوامل اقتصادي و فردي مانند سطح تحصيلات، ميزان درآمد كشاورزي و غيركشاورزي، سطح زيركشت اراضي زراعي و باغي رابطه مثبت و معني‌دار اما با عوامل جغرافيايي و اجتماعي مانند فاصله روستا تا شهر و بعد خانوار، رابطه منفي و معني‌داري دارد. نتايج رگرسيون چندگانه نيز نشان داد كه درآمد حاصل از فعاليت‌هاي كشاورزي، قدرتمندترين پيش‌بيني‌كننده امنيت غذايي در بين خانوارهاي روستايي شهرستان بهار بود و پس از آن به ترتيب درآمد حاصل از فعاليت‌هاي غير كشاورزي، تعداد افراد شاغل در خانوار و تعداد افراد تحت تكفل، مهم‌ترين پيش‌بيني‌كننده‌هاي امنيت غذايي شناخته شدند. در نتيجه، متنوع‌سازي درآمدها، مي‌تواند يك سازوكار پيشنهادي مناسب براي بهبود امنيت غذايي خانوارهاي روستايي باشد.