الزامات به‌كارگيري فناوري‌هاي نوين ديجيتال در راستاي بهبود معيشت پايدار كشاورزان (موردمطالعه: استان تهران)

هدف از انجام اين پژوهش بررسي الزامات بكارگيري فناوري‌هاي نوين ديجيتال براي بهبود معيشت پايدار كشاورزان است. اين پژوهش از نوع تحقيقات پيمايشي است. جامعه آماري اين پژوهش، شامل كليه كشاورزان استان تهران بود كه از فناوري‌هاي نوين ديجيتالي در مزارع خود استفاده نموده‌اند و تعداد آنان 112 نفر است. با‌توجه‌به محدود بودن تعداد كشاورزاني كه از فناوري‌هاي نوين ديجيتالي استفاده نموده‌اند، همه آن‌ها به صورت سرشماري مورد بررسي قرار گرفتند. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از روش ‌معادلات ساختاري (SEM) به كمك نرم‌افزار Smart PLS3 صورت گرفت. يافته‌هاي تحقيق نشان‌دهنده آن است كه الزامات آموزشي بكارگيري فناوري‌هاي نوين ديجيتال با ضريب مسير 0.236 تأثير مثبت و معناداري بر بهبود معيشت پايدار كشاورزان دارد، همچنين الزامات اقتصادي با ضريب مسير 0.234، الزامات ساختاري با ضريب مسير 0.146، الزامات نهادي با ضريب مسير 0.135، الزامات سياست‌گذاري با ضريب مسير 0.118، الزامات مديريتي با ضريب مسير 0.114 و الزمات مهارتي به‌كارگيري فناوري‌هاي ديجيتال با ضريب مسير 0.104 بر معيشت پايدار تأثير مثبت و معناداري دارند.