بررسي مؤلفه‌هاي مؤثر بر پايداري معماري روستايي (موردمطالعه: روستاي ارميان ميامي)

مفهوم پايداري از گذشته در معماري روستايي ايران وجود داشته است. اما امروزه تغييرات اجتماعي و اقتصادي، تحولاتي را در معماري روستايي ايجاد كرده و در روستاهاي امروزي به مفهوم پايداري كمتر توجه شده است. در اين ميان معماري روستايي قديم داراي شاخص‌هاي ارزشمندي در حوزه پايداري است كه مي‌تواند پس از شناسايي و تحليل، در طراحي جديد مورد بهره‌برداري قرار گيرد. هدف اين پژوهش، بررسي مؤلفه‌هاي مؤثر در ايجاد پايداري و نمود آن‌ها در معماري روستاي ارميان است. اين پژوهش از لحاظ هدف كاربردي و از لحاظ روش توصيفي - تحليلي است. بدين منظور ابتدا با مطالعه منابع كتابخانه‌اي، ابعاد پايداري و مؤلفه‌هاي آن مشخص شده و پس از تحليل محتوا، چهارچوب نظري ارائه گرديده است. سپس با مطالعه ميداني و با شيوه تحليلي، در نمونه موردي روستاي ارميان ميامي موردبررسي قرار گرفته است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه ابعاد اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي و محيطي در پايداري معماري روستايي مؤثر هستند. در بعد پايداري اجتماعي مؤلفه‌ هويت ‌اجتماعي، حس‌تعلق، تعاملات ‌اجتماعي، سرزندگي و امنيت‌اجتماعي و در بعد پايداري فرهنگي مؤلفه مشاركت و همبستگي، سرمايه و ميراث فرهنگي، ارزش و هنجار فرهنگي و در بعد پايداري اقتصادي مؤلفه نوع مصالح، پرهيز از بيهودگي، وضعيت اشتغال و معيشت و در بعد پايداري محيطي مؤلفه هماهنگي با شرايط اقليمي، پويايي و سازگاري، احترام و حفظ محيط تأثيرگذار است. همه اين مؤلفه‌ها و شاخص‌هاي آن‌‌ در بافت و مسكن روستاي ارميان نمود پيدا كرده‌ و معماري روستاي ارميان مصداقي از معماري بومي پايدار است كه با هويت،‌ اقليم، فرهنگ و سبك زندگي روستايي انطباق دارد.