پيش بيني همدلي عاطفي بر اساس تنظيم هيجان و خودكنترلي در معلمان

پژوهش حاضر با هدف پيش بيني همدلي عاطفي بر اساس تنظيم هيجان و خودكنترلي در معلمان انجام شده است. روش پژوهش از نوع توصيفي همبستگي بود. جامعه آماري شامل معلمان شهر سنندج در سال 1396 بود كه از ميان آنان 425 نفر به روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي انتخاب شدند و پرسشنامه هاي تنظيم هيجان (گروس و جان، 2003)، خودكنترلي (نيك منش، 1386) و همدلي عاطفي متعادل (مهرابيان و اپستاين، 1972) را تكميل كردند. تحليل داده ها از طريق آزمونهاي همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون انجام شد. نتايج همبستگي پيرسون نشان داد كه ميان سركوبي هيجان و همدلي عاطفي رابطه منفي وجود دارد (0.05 P) و ميان تكانشي بودن، عمل به وظايف ساده، جستجوي مخاطره و فيزيكي بودن در مقابل ذهني بودن با همدلي عاطفي رابطه منفي وجود دارد (0.01 P). همچنين، نتايج تحليل رگرسيون همزمان نشان داد كه متغير سركوبي هيجان و متغيرهاي عمل به وظايف ساده، جستجوي مخاطره و فيزيكي بودن در مقابل ذهني بودن از مؤلفه ‌هاي خودكنترلي معنادارند ( P 0.05). با توجه به يافته هاي پژوهش مي توان گفت سركوبي هيجانات و خودكنترلي پايين عواملي ‌اند كه مي ‌توانند در همدلي عاطفي مشكل ايجاد كنند. از اين رو، مدنظر قرار دادن آموزش تنظيم هيجان و خودكنترلي مي ‌تواند به افزايش همدلي عاطفي در معلمان كمك كند.