پاسخ به ”نقد علمي و نقد پويش ساختاري–كاركردي“

رويكردهاي متفاوت برنامه‌ريزي فضايي روشي براي معنا بخشي جهان پيراموني ما است. رويكرد پويش ساختاري–كاركردي يكي از رويكردهايي است كه در سال‌هاي اخير در جامعه جغرافيدانانِ ايران درباره معنا بخشي به برنامه‌ريزي فضايي بر اساس محتواي اجتماعي و فضايي كشور ايران مطرح‌شده است. برخي از جنبه‌هاي روش‌شناسي رويكرد مذكور در سال 1395 و در مقاله‌اي با نام ”برنامه‌ريزي فضايي با رويكرد پويش ساختاري–كاركردي“ (برنامه‌ريزي) كه در فصلنامه آمايش و برنامه‌ريزي فضا منتشر شد، مورد تحليل و تفسير قرار گرفت. استدلال كلي مقاله مذكور اين بود كه دو مفهوم فضا و انسان به‌مثابه مهم‌ترين اركان برنامه‌ريزي فضايي در رويكرد پويش ساختاري-كاركردي بر اساس پيش‌فرض‌هاي متناقض مفهوم‌سازي شده است. مؤلف رويكرد مذكور در مقاله‌اي كه در سال 1397 با عنوان ”نقد علمي و نقد پويش ساختاري–كاركردي“ (نقد علمي) در فصلنامه جغرافيا منتشر شد، محتوا و شيوه تحليل‌ها را در ”برنامه‌ريزي“ به سبب عدم دقت در فرايند ترجمه و در ارجاع به منابع علمي، استناد به منابع علمي ثانوي و عدم فهم محتوا و متن رويكرد پويش ساختاري–كاركردي نقد كرد. هدف مقاله حاضر اين بود كه پاسخ‌هايي را در ارتباط با انتقادهاي مطرح‌شده در نقد علمي نسبت به مباحث مطرح‌شده در ”برنامه‌ريزي“ ارائه كند.